Kompozycja, 1965 r.

Artystka od lat 50. eksperymentowała z enkaustyką, czyli starożytną techniką polegającą na rozpuszczaniu farb w gorącym wosku. Dzieło jest rozbudowanym reliefem woskowym - typowym dla twórczości artystki z lat 60. i pocz. 70. Analogiczne prace znajdują się w kolekcji Muzeum Narodowego w Krakowie (m.in. "Kompozycja", 1970, 100 x 55 cm - podobnie opracowany jest wosk wylewany na strukturze kartonowej lub styropianowej, zabarwiony pigmentami w zbliżonych kolorach), w kolekcji Galerii Studio w Warszawie (z 1965), w Muzeum w Radomiu (z 1968), w Muzeum w Chełmie (z 1965) oraz w kolekcji Muzeum Narodowego w Warszawie. Prezentowana praca postała prawdopodobnie jako praca prawdopodobnie na postawie zdjęcie rur - wycinku prasowego z prowadzonego przez artystkę archiwum-atlasu.
Przez rok studiowała prawo na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W 1933 rozpoczęła studia artystyczne w Prywatnej Szkole Malarskiej Alfreda Terleckiego w Krakowie. Kontynuowała je w latach 1934-39 w krakowskiej ASP u Władysława Jarockiego, Stefana Filipkiewicza i Ignacego Pieńkowskiego. Od 1945 roku była członkiem Grupy Młodych Plastyków, a od 1957 - reaktywowanej wówczas Grupy Krakowskiej. Brała udział w trzech Wystawach Sztuki Nowoczesnej (Kraków 1948-49, Warszawa 1957 i 1959). Decydujące dla twórczości artystki miały okazać się problemy struktury dzieła sztuki. Najpierw eksperymentowała z nakładaniem na płótno grubych warstw pigmentu. W 1947 wykonała pierwszą aplikację - pracę z różnobarwnych fragmentów tkanin o nieregularnych kształtach. W kompozycjach strukturalnych nie skupiała się tylko na stronie formalnej i technologicznej, ale nadawała im też aluzyjne tytuły. Sugerowały one chęć połączenia się poprzez sztukę z uniwesum ludzkich wyobrażeń, przeczuć i tęsknot. Później pojawiła się ciekawa seria obrazów wykonanych techniką łączenia farby olejnej ze stearyną. Kompozycje stearynowe eksponowały nie tylko fakturę ale również rytm, który dynamizował ale i harmonizował powierzchnię płótna. W latach 70. zaprzestała ich tworzenia skupiając się na malowaniu bardziej zdecydowanych, jednolitych fakturowo i ograniczonych kolorystycznie (niekiedy tylko do czerni i bieli) kompozycji. Kolejną metamorfozę przeszła w latach 90., kiedy jej malarstwo opanowała dziecięca niemal radość zestawiania jaskrawych kolorów. W 1991 w krakowskiej galerii Krzysztofory miała miejsce jej retrospektywna wystawa monograficzna.