Kompozycja, lata 60. XX w.

"Jest Pani jedną z pierwszych osób, które zajęły się malarstwem materii. Prace Pani cechowały jednak znaczne różnice w stosunku do obrazów innych artystów - nie przenosiła Pani gotowych struktur materii, ani nie wykorzystywała przypadku. Odwrotnie niż większość plastyków, zajmujących się materią, zawsze Pani ją konstruowała - tak jak zwolennicy nurtu abstrakcji geometrycznej w przeciwieństwie do artystów, związanych z abstrakcją beforemną, wyzwalających potencjalną energię materii, i pozwalających zaistnieć jej samej.
Rozlewanie, czy bezpośrednie włączanie materii w obraz, nigdy nie zgadzało się z moim rozumieniem tworzenia. Dlatego zawsze konstruowałam. Nawet teraz, gdy używam koloru, farba nie traci swoich materialnych, konstrukcyjnych cech. Uważam, że artysta, nawet bardzo uwrażliwiony na proste, zmysłowe jakości, nie powinien powielać wzorów ze świata zewnętrznego lecz raczej odkrywać nowe struktury, śledzić je, jak wtajemniczony, i poprzez swoje w nich uczestnictwo przedłużać ich istnienie w obiektywnym świecie przedmiotów sztuki. Jednak to wcale nie forma, i nie nowe techniki tworzą nowoczesne obrazy, lecz przyporządkowanie ich wewnętrznej struktury artysty.
Dlaczego interesuje Panią tak bardzo konstruowanie?
Staję się wtedy bardziej aktywna. Czuję, że współdziałam w konstruowaniu całego świata, dodając coś od samej siebie. Znajdywanie konstrukcji w znacznie większym stopniu angażuje mnie w całość istnienia.
Ale przy tym w Pani twórczości - odmiennie niż w pracach większości konstruktywistów -odczuwa się silny związek z tym, co organiczne.
W moich pracach, szczególnie w obrazach wypukłych, polega to chyba na uchwyceniu jakichś wewnętrznych reguł istnienia naturalnych organizmów, uchwyceniu, bo przecież nie są one bezpośrednim naśladownictwem. Ponadto moje działania nadają im oryginalną, wywodzącą się genetycznie ze mnie organiczność...
Czyli twórczość Pani to także ukazywanie nowego wariantu materii?
Oczywiście, tak właśnie ją rozumiem.
I nie było Pani celem odkrywanie istniejących już materialnych struktur?
Właśnie. Było nim natomiast szukanie powodów jej istnienia, co inspirowało do poszukiwania równie głęboko umieszczonych motywacji w sobie samej, a w następstwie - do autonomicznego działania. To wszystko jest powiązanie, niełatwo poddaje się analizie, i od razu nie ujawnia... Myślę, że los ludzki złączony jest z nieosiągalnymi krańcami kosmosu - z jego organizacją wiecznie krążących w różnych układach cząstek, skupiających się w odmiennych jakościowo zbiorach, lecz nieraz aktywnych indywidualnie. Poruszają się one w swoich własnych rytmach, wyzwalając energię, dynamizującą ruch innych struktur. Myślę też, że ta materialna różnorodność jest jednocześnie fragmentami myśli, rozsypanymi i ukrytymi w przestrzeni, a więc także, że każde zjawisko fizyczne zawiera w sobie jakieś inne - psychiczne. Można by powiedzieć to jeszcze inaczej, zwracając uwagę na inny aspekt: każdy przedmiot, wraz ze swym cieniem, obrazuje podwójność swojego bytu, pozostającego, z jednej strony w związkach z Bytem o ogólnym charakterze, a z drugiej - ze swą własną zawartością".
Jadwiga Maziarska w rozmowie ze Zbigniewem Taranienko, [w:] Jadwiga Maziarska. Malarstwo, katalog wystawy indywidualnej, Galeria Studio, Warszawa, 1988, s. nlb