Altana, 1927 r.

"Altana" to praca, która pochodzi z tak zwanych "francuskich" lat twórczości Jana Cybisa, czyli 1924-1931. Będąc podówczas związany ze środowiskiem polskich kapistów, Cybis urzeczywistniał coś, co można określić jako "kodeks Cézanne'a". To właśnie polscy koloryści jako jedni z pierwszych zrozumieli konsekwencję propozycji wielkiego samotnika z Aix, wyprzedzając późniejsze analizy na czele z filozoficznym traktatem Merleau-Ponty'ego "Wątpienie Cézanne'a", zamieszczonego w słynnym eseju tegoż autora "Oko i umysł. Szkice o malarstwie" (1961, tłum. 1996). Zrozumienie to dotyczyło nie tylko cezannowskiego stylu malowania, lecz także stanowiło rozwinięcie pojęcia związku moralnego malarza-ascety, który odrzuca hedonizm znany z twórczości Renoira i Matisse'a. Cybis prezentował postawę malarza-robotnika, który ściśle przestrzega zasady pięciu genres: portretu, martwej natury, pejzażu, kwiatów i aktu. Jak pisała Anda Rottenberg we wstępie do katalogu wielkiej retrospektywy tego artysty w Zachęcie w 1997 roku: "Założenie jest takie, że nie ma drobiazgowości przedstawienia ani też emocjonalnego podgrzewania temperatury kreacji i odbioru. Akt nie jest zmysłowy, portret ledwie zaznaczony, martwe natury i kwiaty, choć urzekająco piękne, są chłodne i surowe. Pejzaże pokazują raczej strukturalne zasady niż entuzjazm dla oglądanych widoków. Formaty obrazów są stosunkowo nieduże i rzadko przekraczają szerokość 50 cm. Cybis pozostaje absolutnie wierny raz przyjętemu systemowi pracy, a o swoich rodzajach malarskich tak pisze: 'w sztuce plastycznej istnieją pewne typy wyobrażeniowych schematów, które nie zmieniają swojej liczby... jak gdyby były uwarunkowane jakimś surowym prawem psychologicznym'" (Anda Rottenberg, Kilka uwag o twórczości Jana Cybisa [w:] Jan Cybis 1987-1972, katalog wystawy, Warszawa 1997, s. 17).
Tym, co interesujące w "Altanie", jest również Cybisa zrozumienie krajobrazu i architektury. Wyłaniająca się z bujnej roślinności niewielka budowla zdaje się integralną częścią wiejskiego czy też podmiejskiego krajobrazu. Nie ma tu rozróżnienia na to, co stworzył człowiek, a co zrodziła przyroda. W 1956 roku Zdzisław Kępiński pisał: "Z ziemi śląskiej malarstwo Jana Cybisa wyrasta w niemniejszej mierze, jak jego spokojna i surowa, z chłopska uroczysta postać. Gdziekolwiek w świecie się obracał, wizja ojczystej okolicy rozstrzygała o tym, co wokół siebie dostrzegał. Świat zagospodarowany, świat, w którym człowiek pewny swego prawa do działania stawia bez wahań swe budowle i patrzy na ich obecność w przyrodzie jako na coś naturalnego i harmonijnego, to właśnie krajobraz Jana Cybisa" (Zdzisław Kępiński, Wstęp do katalogu wystawy Jana Cybisa w Centralnym Biurze Wystaw Artystycznych, Warszawa 1956, s. 3). Przedwojenne pejzaże Jana Cybisa nie są sentymentalną wizją rzewnego krajobrazu, lecz raczej przykładem obserwacji architektury jako natury, można powiedzieć, człowieczej. Budowle, które ukazywał na swych płótnach, są harmonijnie zespolone z przyrodą. "Spojrzenie tego malarza" - pisze Kępiński - "jest tak pewne w odczuciu równowagi między tym, co naturalne, a tym, co przez człowieka wzniesione, że mógł sobie pozwolić na wyniesienie masywów katedry w Chartres bezpośrednio z kłębowiska zielonych drzew i nie potrzebował na to przedsięwzięcie odwagi" (Zdzisław Kępiński, Wstęp do katalogu wystawy Jana Cybisa w Centralnym Biurze Wystaw Artystycznych, Warszawa 1956, s. 3).

Studia artystyczne odbył we Wrocławiu w latach 1920-21 w Akademii Sztuki i Przemysłu Artystycznego pod kierunkiem Otto Müllera oraz w krakowskiej ASP u Józefa Pankiewicza. W latach 1921-24 studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowniach Józefa Mehoffera, Ignacego Pieńkowskiego i Józefa Pankiewicza. W 1923 wszedł w krąg wywodzących się spośród uczniów Pankiewicza założycieli Komitetu Paryskiego. Po studiach przebywał w Paryżu. Brał udział w wystawach kapistów w Galerie Zak w Paryżu i Galerie Moos w Genewie. Tworzył pod wpływem francuskiego impresjonizmu i malarstwa Cézanne'a i Bonnarda. Był inicjatorem nurtu kolorystycznego w polskim malarstwie. W jego twórczości dominowały tematy: martwa natura, akt oraz pejzaż.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.