MARTWA NATURA Z KWIATAMI W DZBANIE, ok. 1960

Jacek Cybis:
Potwierdzam, że przedstawiony do zaopiniowania obraz jest niewątpliwie dziełem autorstwa Jana Cybisa (1897-1972), posiadającym charakterystyczne cechy jego malarstwa. Na podstawie sygnatury i sposobu malowania czas powstania obrazu można określić na lata 1958-62. Obraz ten ok. roku 1962 został podarowany dr Józefowi Antonowiczowi - laryngologowi, opiekującemu się zdrowiem malarza (por. Jan Cybis Notatki malarskie, PIW, Warszawa 1980, s. 205, 222).
Obraz ten nie znalazł się w obejmującym całą dostępną wówczas twórczość Jana Cybisa katalogu Muzeum Narodowego z 1965 roku. Wymieniony jest natomiast, pod tytułem Kwiaty (nr 297), w spisie dzieł malarskich Jana Cybisa towarzyszącym monografii "Jan Cybis" Tadeusza Dominika - Wyd. ARKADY 1984 Warszawa; podano tam jednak niedokładny wymiar 61x46 cm zamiast 61x50 oraz sygnaturę J. Cybis zamiast Jan Cybis. Błędy te wynikały z braku dokumentacji i niedostępności obrazu.

Malarz, publicysta, krytyk sztuki, tłumacz i pedagog. Studia malarskie rozpoczął w latach 1919-21 we wrocławskiej Akademii Sztuki i Przemysłu Artystycznego. Kontynuował je w akademii krakowskiej pod kierunkiem Józefa Pankiewicza. W 1924 r. wraz z grupą kolegów, wszedł w skład tzw. Komitetu Paryskiego (od skrótu "KP" nazywanych kapistami) przygotowującego wyjazd uczniów Pankiewicza na dalsze studia do Paryża, gdzie przebywał do roku 1931 (poza krótkim pobytem w kraju - od lipca 1927 do wiosny 1928). W Paryżu wziął udział w pierwszej zbiorowej wystawie kapistów urządzonej w Galerie Zak (1930). Następnie, wraz z kolegami z grupy, prezentował swoje prace w Galerie Moos w Genewie, a po powrocie do Polski na zbiorowej wystawie zorganizowanej w Polskim Klubie Artystycznym w Warszawie. Rok później w Krakowie odbyła się jego pierwsza wystawa indywidualna. Po wojnie retrospektywne wystawy prac artysty odbyły się w warszawskiej Zachęcie w 1956 i 1997 r.. Najczęstszymi tematami obrazów artysty były pejzaże, martwe natury i portrety. Po drugiej wojnie światowej został profesorem malarstwa w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Pisał wiele artykułów o sztuce, publikując je, m.in. w "Głosie Plastyków", piśmie, którego redaktorem naczelnym był od 1937 roku.