ZAGRODA W SUFFCZYNIE, 1946

Malarz, publicysta, krytyk sztuki, tłumacz i pedagog. Studia malarskie rozpoczął w latach 1919-21 we wrocławskiej Akademii Sztuki i Przemysłu Artystycznego. Kontynuował je w akademii krakowskiej pod kierunkiem Józefa Pankiewicza. W 1924 r. wraz z grupą kolegów, wszedł w skład tzw. Komitetu Paryskiego (od skrótu "KP" nazywanych kapistami) przygotowującego wyjazd uczniów Pankiewicza na dalsze studia do Paryża, gdzie przebywał do roku 1931 (poza krótkim pobytem w kraju - od lipca 1927 do wiosny 1928). W Paryżu wziął udział w pierwszej zbiorowej wystawie kapistów urządzonej w Galerie Zak (1930). Następnie, wraz z kolegami z grupy, prezentował swoje prace w Galerie Moos w Genewie, a po powrocie do Polski na zbiorowej wystawie zorganizowanej w Polskim Klubie Artystycznym w Warszawie. Rok później w Krakowie odbyła się jego pierwsza wystawa indywidualna. Po wojnie retrospektywne wystawy prac artysty odbyły się w warszawskiej Zachęcie w 1956 i 1997 r.. Najczęstszymi tematami obrazów artysty były pejzaże, martwe natury i portrety. Po drugiej wojnie światowej został profesorem malarstwa w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Pisał wiele artykułów o sztuce, publikując je, m.in. w "Głosie Plastyków", piśmie, którego redaktorem naczelnym był od 1937 roku. W latach 1946 - 1950 odbywały się w Suffczynie nad Świdrem we dworze "Dudzianka" letnie plenery profesorów i studentów warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych.