Emocje świetlne, 1971 r.

"Natura jest dla mnie sprawą przestrzeni, pewnej konsystencji świata - to ziemia i powietrze, chmury, ogień i woda; to ciągłe przekształcanie się przyrody. Człowiek pragnie otworzyć oczy dla słońca i nieba, wdychać zapach ziemi. Bo właśnie Natura daje nam uczucie, że istniejemy".
Jan Dobkowski

Gdy w 1971 Jan Dobkowski namalował "Emocje świetlne", był już znanym artystą o skrystalizowanym stylu i nowatorskiej postawie twórczej. Obok malarstwa na wystawach i sympozjach pokazywał formy przestrzenne, organizował happeningi i performance. Prezentowana kompozycja jak w soczewce ukazuje różnorodne wątki wczesnej twórczości Dobkowskiego, takie jak fascynacja naturą - zwłaszcza w kontekście jego filozofii jedności człowieka i przyrody, a nawet całego wszechświata. Widać tu też specyficzną formułę malarską tego artysty, opartą na płaskiej plamie barwnej i solidnym warsztacie rysunkowym.
Pierwsze prace o gładkiej powierzchni i sylwetowo wykrojonych, jednolitych plamach barwnych powstały w 1965, jeszcze w czasie trwania studiów na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Artysta już wtedy syntezował kolor i ograniczał paletę do zaledwie kilku tonów. W "Emocjach świetlnych" różnobarwne kształty, wyobrażające głowy, nogi i kości, silnie kontrastują ze sobą i z czarnoszarym, nierównomiernie zamalowanym tłem. Rozedrgane krawędzie pól barwnych zdają się falować, w charakterystyczny dla Dobkowskiego sposób sugerując rozpływanie lub unoszenie się na wodzie.
Fascynacja naturą u Dobkowskiego objawia się na wiele sposobów. Choć artysta ukazuje postaci ludzkie, odbiera im dosłowność, deformuje je i transformuje. Trudno powiedzieć, co jest ciałem, a co motywem kwiatowym. Nie ma to charakteru li tylko waloru dekoracyjnego, sugerowanego przez inspiracje secesją. Kompozycje ukazują ludzi w jedni z przyrodą i wszechświatem, proklamują filozofię Kosmicznego połączenia, gdzie człowiek jest częścią natury, a natura - częścią człowieka. Dopełnieniem tych poglądów jest ów sugestia falowania na wodzie, które znalazło swój wyraz w Osiekach podczas akcji "Zarybianie jeziora" z 1973, kiedy Jan Dobkowski wraz z żoną Marią wypłynęli na środek martwego jeziora Jamno i wypuścili 118 form "rybokobiet" i "zalążkorybek", wyciętych z płyty pilśniowej. Fale zaniosły je na brzeg, gdzie zostały wyłowione przez widzów akcji. Spotkanie odbyło się pod hasłem "Natura i sztuka w procesie ochrony strefy widzenia człowieka".
Prezentowana kompozycja nawiązuje do ludzkiego organizmu i jego funkcjonowania, ukazując w dość dosłowny sposób zwielokrotnione i rozparcelowane części ciała. Fizjologia - obok inspiracji naturą i wszechświatem - to wątek silnie obecny w sztuce Jana Dobkowskiego. To właśnie zsyntezowane wyobrażenia ludzkich sylwetek zapełniają słynne czerwonozielone kompozycją. W pierwszej połowie lat 70., oprócz wielobarwnej serii obrazów, z której pochodzi kompozycja "Emocje świetlne", artysta stworzył między innymi model "Krwioobieg świata" - zaprezentowanego na sympozjum Wrocław 70 projektu czerwono-zielonego neonu, który fragmentami miał zanurzać się w ziemi i w pewnych odstępach wychodzić na powierzchnię, co sugerowało obiegnięcie kuli ziemskiej. Motyw postaci w zwielokrotnionym prześwietleniu rentgenowskim, które ukazuje konstrukcję kośćca, pojawia się kilka lat wcześniej, w pochodzącej z 1967 "Rozkoszy".

Malarz i grafik. W latach 1962-68 odbył studia w ASP w Warszawie na Wydziale Malarstwa w pracowniach prof. Juliusza Studnickiego i prof. Jana Cybisa. Był współzałożycielem (wraz z Jerzym Jurrym Zielińskim) grupy "Neo-Neo" (1967-1970). Ilustrator wierszy Guillaume'a Apollinaire'a "Zwierzyniec albo świta Orfeusza" (1963). W roku 1968 Dobkowski wziął udział w wystawie "Secesja-Secesja?" w Galerii Współczesnej w Warszawie, która wywołała wielkie zainteresowanie w mediach i wśród krytyków. Po sukcesie na tej wystawie jego obrazy znalazły się na prestiżowej prezentacji "Polskie malarstwo współczesne. Źródła i poszukiwania" w Paryżu. Wkrótce też Guggenheim Museum w Nowym Jorku zakupiło do swoich zbiorów jego płótno "Podwójna dziewczyna" (1968), pierwszy czerwono-zielony obraz Dobkowskiego. Cały cykl obrazów w takiej kolorystyce powstał rok później, namalowany w ujednoliconym formacie 200 x 150 cm. Na zielonych tłach pojawiały się w różnych sytuacjach czerwone sylwety męskich i kobiecych postaci, te ostatnie najczęściej o bujnych kształtach, karykaturalnie rozrośniętych. Kobiety o wielu piersiach o formach jabłek czy gruszek miały w sobie potężny ładunek erotyzmu i zmysłowości. Niektóre formy na obrazach Dobkowskiego przemieniały się płynnie w inne, pierś kobieca stawała się dorodnym jabłkiem, serce plemnikiem, a kręgosłup i żebra organiczną, wiotką strukturą. Zieleń sugerowała naturę, żywiołową witalność, życie. Obrazy te stały się punktem wyjścia do wielu działań przestrzennych i następnych serii obrazów. W okresie stanu wojennego uczestniczył w akcjach kultury niezależnej. W 1972 roku był stypendystą Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku. Laureat nagród, m.in.: Nagrody Krytyki im. Cypriana Kamila Norwida (1978); Nagrody im. Jana Cybisa (1994) za całokształt twórczości.

PODATKI i OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.