Psyche-Physis, 1976 r.

Imponująca, błękitno-czerwona kompozycja autorstwa Jana Dobkowskiego powstała w 1976 roku. Tytuł "Psyche - Physis" odnosi się do tego, co psychologiczne i fizjologiczne, postulując jedność, ale i odwrócenie. Dwa lata po powstaniu obraz został zaprezentowany na wielkiej wystawie artysty w Zachęcie, na której znalazły się prace z lat 1963-78. We wstępie do katalogu czytamy: "Twórczość Jana Dobkowskiego nie da się sklasyfikować pod etykietą któregoś z istniejących kierunków w sztuce, tak jak jej narodziny nie dadzą się wytłumaczyć ani szczególną sytuacją w plastyce w okresie jego startu artystycznego, ani dążeniami charakterystycznymi dla jego pokolenia" (Bożena Kowalska, Wstęp [w:] Jan Dobkowski. Prace z 1963-1978, katalog wystawy w Zachęcie, Warszawa 1978, s. nlb.).
Trudno o trafniejsze podsumowanie twórczości Jana Dobkowskiego, która już wtedy, w dziesiątą rocznicę uzyskania dyplomu, osiągnęła wielką popularność. Będąc od początku w opozycji do wzorców akademickich, artysta torował swoją własną drogę. Pracował z niesłychaną intensywnością, prawie nieustannie. Już w okresie studiów jego malarstwo osiągnęło stylistyczną dojrzałość: charakterystyczną tendencję do płaszczyznowości, linearyzmu, poruszania zagadnień natury tak, jak czynili to artyści nurtu secesji.
Lata 70. w twórczości Jana Dobkowskiego były dekadą intensywnych zmian. Artysta bezpowrotnie przestał tworzyć czerwonofigurowe kompozycje na zielonym tle, dzięki którym zyskał znaczną popularność. Źródłem przemiany, która miała wtedy miejsce, był stypendialny wyjazd do Nowego Jorku. Podczas kilku raptem miesięcy nawiązał współpracę z nowojorską Bodley Gallery, a na zorganizowanej tam wystawie indywidualnej pokazał - obok obrazów - kolorowe figury wycięte z płyt pleksiglasu. Kolejny w dorobku artysty eksperyment budowania form w przestrzeni rozpoczął nowy okres rozważań nad kolorem i sposobami wydobycia głębi.
W zależności od potrzeb wyrazowych formy antropomorficzne w obrazach Jana Dobkowskiego są wyolbrzymiane lub zmniejszane, multiplikowane i kawałkowane. Czasem trudno jest je odczytać jednoznacznie. Erotyzm przedstawienia stanowi jedność z wątkami floralnymi. Kształty splatają się ze sobą i wnikają w siebie, potęgując inwersję i równoległość form. To właśnie natura ratuje Dobkowskiego od wulgarnej dosłowności aktu seksualnego, sugerując go kształtami, które jednocześnie wydają się organiczne niczym pnącza i kwiaty. Jednia kompozycyjna uderza jednoczesnym kontrastem kolorystycznym.
Sztuka Jana Dobkowskiego, uznawanego za prekursora pop-artu w Polsce, miała pomagać człowiekowi przezwyciężać skażenie cywilizacją, wyzwalać go z opresji pruderyjnej kultury. Miała wyzwalać w nim spontaniczność biologicznych energii, które przynoszą człowiekowi szczęście, a także uczynić go częścią uniwersum. Temu programowi Dobkowski pozostał wierny do dziś; jego młodzieńcze intuicje nasiliły się wraz z upływem lat, w miarę pogłębiania się mistrzostwa formalnego, zdolnego pochwycić w plastyczną formę szalone idee, które w młodości pojawiły się u źródła twórczości. W wypowiedzi udzielonej "Przeglądowi Powszechnemu" w czerwcu 1986 roku Dobkowski wyznał: "Natura jest dla mnie sprawą przestrzeni, pewnej konsystencji świata - to ziemia i powietrze, chmury, ogień i woda; to ciągłe przekształcanie się przyrody. Człowiek pragnie otworzyć oczy dla słońca i nieba, wdychać zapach ziemi. Bo właśnie Natura daje nam uczucie, że istniejemy. Sądziłem, że w naturalności jest złoże, które może uczynić moją sztukę żywą. Dlatego w obrazach starałem się pokazać przede wszystkim człowieka. Człowieka obnażonego, bez atrybutów kultury czy cywilizacji: kobietę i mężczyznę w ich odwiecznych gestach. Poprzez erotykę pragnąłem ukazać, jak silnie człowiek pożąda natury i że jest ona dobra".

Malarz i grafik. W latach 1962-68 odbył studia w ASP w Warszawie na Wydziale Malarstwa w pracowniach prof. Juliusza Studnickiego i prof. Jana Cybisa. Był współzałożycielem (wraz z Jerzym Jurrym Zielińskim) grupy “Neo-Neo" (1967-70). Ilustrator wierszy Guillaume'a Apollinaire'a "Zwierzyniec albo świta Orfeusza" (1963). W roku 1968 Dobkowski wziął udział w wystawie "Secesja-Secesja?" w Galerii Współczesnej w Warszawie, która wywołała wielkie zainteresowanie w mediach i wśród krytyków. Po sukcesie na tej wystawie jego obrazy znalazły się na prestiżowej prezentacji "Polskie malarstwo współczesne. Źródła i poszukiwania" w Paryżu. Wkrótce też Guggenheim Museum w Nowym Jorku zakupiło do swoich zbiorów jego płótno "Podwójna dziewczyna" (1968), pierwszy czerwono-zielony obraz Dobkowskiego. Cały cykl obrazów w takiej kolorystyce powstał rok później, namalowany w ujednoliconym formacie 200 x 150 cm. Na zielonych tłach pojawiały się w różnych sytuacjach czerwone sylwety męskich i kobiecych postaci, te ostatnie najczęściej o bujnych kształtach, karykaturalnie rozrośniętych. Kobiety o wielu piersiach o formach jabłek czy gruszek miały w sobie potężny ładunek erotyzmu i zmysłowości. Niektóre formy na obrazach Dobkowskiego przemieniały się płynnie w inne, pierś kobieca stawała się dorodnym jabłkiem, serce plemnikiem, a kręgosłup i żebra organiczną, wiotką strukturą. Zieleń sugerowała naturę, żywiołową witalność, życie. Obrazy te stały się punktem wyjścia do wielu działań przestrzennych i następnych serii obrazów. W okresie stanu wojennego uczestniczył w akcjach kultury niezależnej. W 1972 roku był stypendystą Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku. Laureat nagród, m.in.: Nagrody Krytyki im. Cypriana Kamila Norwida (1978); Nagrody im. Jana Cybisa (1994) za całokształt twórczości.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.