Samoistnienie, 1970 r.

"Natura jest dla mnie sprawą przestrzeni, pewnej konsystencji świata - to ziemia i powietrze, chmury, ogień i woda; to ciągłe przekształcanie się przyrody. człowiek pragnie otworzyć oczy dla słońca i nieba, wdychać zapach ziemi. Bo właśnie Natura daje nam uczucie, że istniejemy. Sądziłem, że w naturalności jest złoże, które może uczynić moją sztukę żywą. Dlatego w obrazach starałem się pokazać przede wszystkim człowieka. Człowieka obnażonego, bez atrybutów kultury czy cywilizacji: kobietę i mężczyznę w ich odwiecznych gestach. Poprzez erotykę pragnąłem ukazać, jak silnie człowiek pożąda natury i że jest ona dobra." (Jan Dobkowski)

Jan Dobkowski (pseudonim artystyczny Dobson) urodził się 8 czerwca 1942 roku w Łomży. Jest malarzem, rysownikiem, grafikiem, a także autorem instalacji przestrzennych. W latach 1962-1968 studiował w warszawskiej Akademii Sztuki Pięknych m.in. u profesorów Jana Cybisa i Juliusza Studnickiego. Jest laureatem nagrody Ministra Kultury i Sztuki za upowszechnianie twórczości plastycznej (1970 r.), stypendystą Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku (1972 r.). W 1978 r. otrzymał nagrodę krytyki artystycznej im. Cypriana Norwida za najlepsza wystawę roku, a w 1994 r. został uhonorowany nagrodą im. Jana Cybisa za całokształt twórczości. Prace artysty zdobią kolekcje m.in. Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowe w Poznaniu czy R. Guggenheim Museum w Nowym Jorku.
Pierwsze czerwono - zielono prace artysta stworzył w 1968 roku. Namalowany w 1970 roku obraz "Samoistnienie" to kompozycja powstała z tych dwóch wyrazistych kolorów - soczystej zieleni i intensywnej czerwieni. Kontrastowe barwy tworzą biomorficzne kształty, nie pozwalające na jednoznaczne określenie, co jest tłem, a co formą zasadniczą dzieła. Czerwone plamy kumulują się w części centralnej, dominują i zagarniają przestrzeń obrazu, wyłaniają się z ciasno otaczających je plam zieleni. Faliste, giętkie linie przywołują na myśl stylistkę op-artu, atakują oko widza wywołując wrażenie pozornego ruchu form. Czerwień to jak unaocznienie pulsujących życiodajną krwią części cała, wewnętrznego funkcjonowania organizmu odartego z ograniczającej powłoki cielesnej. Zieleń to duchowość wprawiająca w ruch ludzkie ciało. Płynne kształty układają się w abstrakcyjny wzór barwny i pozwalają na wielowarstwową interpretację obrazu.