Sen, 1990 r.

"Sztuka jest dla Ciebie metodą poznania?

W jakiś sposób tak. Gdybym nie namalował tego obrazu, tylko o nim rozmyślał toby go nie było. Ale jest i okazuje się, że ja się z niego czegoś dowiaduję.

O czym się dowiadujesz? O świecie, o sobie, o malowaniu?

Dowiaduję się, że moje intencje razem z moim formowaniem malarskim sprawiają, że to, co niematerialne istnieje, że można niematerialne namalować. Ale wiem to dopiero wtedy, kiedy obraz namaluję.

Czy nie myślisz, że to Ty tworzysz to niematerialne? Że z Ciebie i z materii farby powstaje wartość duchowa?

Drążę siebie, nie podpieram się żadnymi innymi artystami, zgubiłem historię sztuki. Gdy namaluję obraz - czuję, że tam to jest. Tego się nie da opowiedzieć słowami, mówię o tym po omacku, mówię o linii jako śladzie myślenia. Kiedy jednak już obraz maluję i jestem poza nim, widzę, że ma w sobie te intencje, które w nim zawarłem. Tego obrazu niemal się boję, bo wygląda na to, że ta olbrzymia przestrzeń, którą w sobie czuję jakoś się w nim znalazła. Mam prawo nazwać obraz "Poza nieskończoność". To nie jest na wyrost.

Podobnie jak miałeś prawo nazwać cykl "Uniwersum".

To jest też jednak opis urywkowy, fragmentaryczny...

Każdy obraz jest jednak całością. Fragmentem, ale i całością. Gdyby nią nie był, nie byłby dobrym obrazem.

Ja już zapomniałem, co to jest dobry obraz. Nie mieszczę się w żadnej szkole, nie obchodzi mnie, czy moje obrazy zostaną uznane za lepsze czy gorsze. Chodzi o to, że gdyby wszystkie moje rysunki i obrazy połączyć razem - to byłby jeden obraz. Mój obraz i moich poszukiwań. Gdy maluję konkretny obraz - on jest fragmentem tego dużego i ten fragment lepiej czy gorzej oddaje moje całościowe widzenie świata. Od początku moja sztuka, cała droga, wszystko co stworzyłem wynikało z tego, że pragnąłem coś wyrazić. To jest coś całkiem innego niż pięknie zestawić kolor."
Jan Dobkowski w rozmowie z Wiesławą Wierzchowską, [w:] Jan Dobkowski, Poza nieskończoność, malarstwo, katalog wystawy indywidualnej w Muzeum Okręgowym w Toruniu, red. Hanna Maciejewska-Marcinkowska, Toruń 2004, s. 9-10.