Portret dziewczynki

Jan Gotard całe życie związany był z Warszawą - tu urodził się w 1898 roku, tutaj został rozstrzelany na ulicy w trakcie łapanki w 1943 roku. Początkowo studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim, wkrótce jednak zaczął uczęszczać na prywatne kursy malarstwa Konrada Krzyżanowskiego. W talach 1923 - 27 studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u Tadeusza Pruszkowskiego i Władysława Skoczylasa. Poprzez pracownię Pruszkowskiego był związany z nowatorskimi ugrupowaniami uczniów z tej pracowni - Bractwo św. Łukasza. W jego malarstwie najważniejsze były portrety. Najczęściej ludzie z najbliższego otoczenia artysty przyjaciele - malarze czy prości ludzie zajęci codziennymi, prostymi czynnościami - kobieta szyjące czy dziergająca na drutach, mężczyzna układający pasjansa. Wszyscy uwiecznieni przez niego ludzie są wyrazistymi postaciami, o zindywidualizowanych cechach psychologicznych. Przyjaciel artysty, malarz i grafik Wiktor Podoski tak pisał o jego sztuce: "Nie jest w stanie nikogo naśladować, nie może, nie potrafi być kimś innym, tylko sobą. Choćby nawet chciał. Byłby takim w każdym miejscu i czasie. Stajemy przed obrazem jak przed faktem dokonanym. Ale tu faktem jest ta indywidualność, drapieżna w swej bezwzględności. Można jej ulec lub odejść. Nie można jej poprawiać."

"Nie jest w stanie nikogo naśladować, nie może, nie potrafi być kimś innym, tylko sobą. Choćby nawet chciał. Byłby takim w każdym miejscu i czasie. Stajemy przed obrazem jak przed faktem dokonanym. Ale tu faktem jest ta indywidualność, drapieżna w swej bezwzględności. Można jej ulec lub odejść. Nie można jej poprawiać." (Wiktor Podoski) "Gotard malował głównie portrety i studia portretowe, traktowane rodzajowo. [...] cechowała je ostrość i pewność rysunku, precyzja szczegółów, skłonność do wzmagających ekspresję przerysowań stosowanie carravagiowskiego ciemnego tła i koloru lokalnego." (Hanna Kubaszewska)