Figura osiowa, 1960 r.

Andrzej Wat, młody wówczas i od niedawna zamieszkały w Paryżu historyk i krytyk sztuki, na kanwie pierwszej wystawy prac Jana Lebensteina w Galerie Lambert pisał o jego malarstwie: „CZŁOWIEK – nie tyle w całej złożoności swej egzystencji, ile w swojej samotniczej, elementarnej i niezbywalnej istocie, w swej cielesnej kondycji: oto zasadniczy temat całej twórczości Lebensteina. Tutaj możemy przedstawić jedynie w zarysie rozwój jego sztuki, mozolną drogę do patetycznej i dwuznacznej abstrakcji. Jego gwasze z 1956 r. to ewokacje oniryczne. Ponure dzieciństwo poety. Koszmarne postacie, jakby wyjęte z przerażającego, fantastycznego świata Gogola czy Poego. Monstrualne przejawy przedwczesnej chęci ucieczki w zdeformowany, chorobliwy świat (być może ten sam, który był obsesją niektórych dawnych mistrzów niemieckich), obciążone wszelkimi jeszcze nieujawnionymi zwyrodnieniami. Etap ten można uznać za groteskową prefigurację późniejszych gwaszy. Ludowe satanizmy, straszydło z dziecięcej sypialni rozpłynęły się w dymie z palonego ciała. Tak więc Lebenstein ukazuje anatomię oświęcimską. Ludzkie ciało wystawione na pośmiewisko, cierpiące, sponiewierane. Ciało wstrętne, przypominające padlinę. Upodobanie Lebensteina do żywej materii w stanie rozkładu, ekspresjonistyczne bogactwo środków artystycznych – jako reakcja na zbyt poszarpane ciało – potrzebuje dyscypliny. W hieratyzmie, odzwierciedlającym kanon egipski, Lebenstein dąży do swego rodzaju uświęcenia tego męczeństwa i zresztą właśnie dzięki temu ocala swój świat przed całkowitą dezintegracją. Od tego momentu? I tak stajemy twarzą twarz z niemymi świadkami, hieratycznymi figurami, wystylizowanymi w swej wieczności, wyzutymi z gestykulacji. Jest to moment zwrotu w jego twórczości. Odrzuca on zewnętrzną formę postaci, a ten zabieg posłuży mu jedynie do przekształcenia ich w konkretne plastyczne symbole egzystencjalnej sytuacji człowieka (w dobie Oświęcimia). Takim jawi się nam jego najnowsze malarstwo. Czerpie ono swą siłę sugestii z tej samej tragedii ludzkiego ciała, którego tożsamość, utracona w masakrach, utrwala się w postaci niefiguratywnej. Zawsze łatwo rozpoznać geometryczny i osiowy charakter malarstwa Lebensteina które dzisiaj ma dla artysty pierwszorzędne znaczenie. Pionowa rysa na jego płótnach to zaskakująca i surowa oś, powtarzająca się wszędzie z tą soma brutalnością, to swego rodzaju memento zarówno w sensie moralnym, jak i plastycznym. Wydaje się, że zapobiega rozpadowi formy, do którego niewątpliwie doprowadziłyby naturalne i niekontrolowane skłonności artysty. Dramatyczne i obsesyjne napięcie w jego malarstwie wynika z celowego narzucenia sztywnej rytmicznej konstrukcji własnym eschatologicznym wizjom. Jego płótna są utrzymane w niemal monochromatycznej, choć nadzwyczaj wycieniowanej tonacji, którą nadaje im jednolita i błyszcząca materia, tak jakby najróżniejsze metale stopiły się i zastygły. Lebenstein, młody Polak, laureat Głównej Nagrody Miasta Paryża na I Biennale, malarz odznaczający się niezwykłą oryginalnością, tkwi głęboko korzeniami w rzeczywistości swego kraju, a jego twórczość świadczy o odrodzeniu sztuki w dzisiejszej Polsce”.

Malarz i grafik. Studiował w warszawskiej ASP w pracowni Artura Nachta- Samborskiego. Debiutował na wystawie “Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi” w warszawskim Arsenale w 1955. W 1959 otrzymał Grand Prix na I Międzynarodowym Biennale Młodych w Paryżu za cykl obrazów figury osiowe. Od tego czasu mieszkał na stałe w Paryżu. W kolejnych latach tematy czerpał z literatury starożytnej, mitologii, Biblii. Stworzył cykl poświęcony wyobrażeniom prehistorycznych zwierząt. Związany był ze środowiskiem paryskiej “Kultury”, m. in. ilustrował wydawane tam opowiadania Gustawa Herlinga-Grudzińskiego. W 1976 otrzymał Nagrodę Fundacji im. A. Jurzykowskiego z Nowego Jorku, a w 1987 otrzymał niezależną Nagrodę im. Jana Cybisa. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Krakowie i Poznaniu oraz w Museum of Modern Art w Nowym Jorku i Nationale d’Art Moderne w Paryżu.


PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.