Porwanie, 1964 r.

"Lebenstein nawiązuje do mitologii, do ikonografii klasycznej; Leda z łabędziem, Zuzanna i Starcy, węże, pawie, postacie faunów, sceny z kąpieli - nieskończona ilość sytuacji, sprecyzowanych przez wieki symboli, zostaje tu włączona w opowieści o miłości, o pożądaniu. Opowieść ta, tak bliska pod pewnymi względami mizoginicznej koncepcji Strindberga, ma sens ponadczasowy i współczesny zarazem. Decyduje o tym uniwersalność problemu, decyduje swoboda, z jaką Lebenstein porusza się po wielu kręgach kulturowych, wielu okresach historycznych. Na kanwie starych mitów buduje mit własny. Czyni to z pozycji artysty świadomego historii, z pozycji człowieka zdeterminowanego współczesnością".
Mariusz Hermansdorfen, Jan Lebenstein, "Kultura" nr 17, 24.04.1977

Rok 1964 uznawany jest za apogeum malarskiej twórczości Jana Lebensteina. Od przeszło pięciu lat artysta mieszka w Paryżu, okres pierwszych lat pobytu, tzw. pierwszych zim paryskich, to czas największej twórczej aktywności Lebensteina, o czym świadczyć może fakt, że podczas jednej z zim powstało przeszło 200 obrazów olejnych. 1964 rok to również moment, w którym artysta ma za sobą liczne sukcesy - Grand Prix na I Międzynarodowym Biennale Młodych w Paryżu, które skonfrontowało najciekawsze ówczesne zjawiska artystyczne w sztuce europejskiej, a także liczne wystawy indywidualne w największych europejskich i amerykańskich muzeach i galeriach. W tym samym roku prace Lebensteina pokazane zostają m.in. na obszernej monograficznej wystawie w Palais des Beaux-Arts w Brukseli, Muzeum Picassa w Antibes oraz w Galerie Lacloche w Paryżu. Jan Lebenstein jako artysta prezentujący hermetyczne, trudne w odbiorze malarstwo zdobywa uznanie krytyków w kraju i za granicą, przeżywa szczytowy okres popularności i tworzy najbardziej charakterystyczne w swoim dorobku obrazy.