SZKIC PORTRETOWY, 1911

Początkowo uczył się w Szkole Rysunkowej, tzw. Montwiłłowskiej w Wilnie, od 1905 roku studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. W latach 1907-11 studiował w krakowskiej akademii u Ferdynanda Ruszczyca, Józefa Unierzyskiego, Wojciecha Weissa. Po ukończeniu studiów osiadł w Zakopanem, gdzie miał pracownię przy ul. Kościeliskiej. Uprawiał taternictwo, był członkiem Towarzystwa Tatrzańskiego oraz Górskiego Pogotowia Ratunkowego. W latach 1912-14 przebywał na kuracji na Korsyce oraz w Warszawie (chorował na gruźlicę). Posługiwał się techniką olejną oraz akwarelą. Tematykę jego prac stanowiły pejzaże, studia portretowe oraz kwiaty. Wystawiał w warszawskiej Zachęcie (1914-1915). Tam też odbyła się pośmiertna wystawa artysty, na której pokazano 240 jego prac. Niemal cały dorobek twórczy Małachowskiego, przewieziony do Warszawy po wybuchu II wojny przez wysiedloną z Zakopanego żonę artysty, uległ zniszczeniu podczas powstania warszawskiego.