PORTRET WŁADYSŁAWY REYNELOWEJ, 1931 r.

Przedstawiona na portrecie Władysława Reynelowa, z domu Jagmin secundo voto Woytkiewiczowa, była wnuczką siostry Stanisława Witkiewicza. Jej pierwszy mąż Leon Reynel, znany autor tekstów piosenek, librecista oraz działacz gospodarczy był także kolekcjonerem obrazów, które po jego śmierci (1931) Władysława Reynel przekazała w depozyt Muzeum Narodowemu w Warszawie. Wśród ponad 176 obrazów, akwarel i rysunków znalazły się również pastele Stanisława Ignacego Witkiewicza, który często portretował swoją kuzynkę.

Jan Rudnicki studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem F. Cynka, J. Mehoffera i J. Malczewskiego. Następnie uczył się w Paryżu, w Szkole Portretowej de La Gandara. Studia uzupełniał we Włoszech, Londynie i Nowym Jorku. Od roku 1913 przebywał w Petersburgu, gdzie wyjechał na zaproszenie księcia Golicyna i gdzie przebywał aż do roku 1920. Jako ochotnik wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, a następnie zamieszkał na stałe w Warszawie. Malował przede wszystkim portrety, zwłaszcza zamożnych i wytwornych kobiet, rzadziej zaś pejzaże i kwiaty. Prace swoje wystawiał na wszystkich większych wystawach warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, które w roku 1935 nadało mu dyplom honorowy za działalność artystyczną.