Szkic do Panoramy Siedmiogrodzkiej, 1897 - 1902 r.

Panoramą określano malowidła wielkich rozmiarów, przeznaczone do oglądania w specjalnych pawilonach – rotundach. Miały one stanowić jak najwierniejsze odzwierciedlenie przestrzeni wypełnianej najczęściej pejzażem, lecz również scenami batalistycznymi. Panoramy pojawiły się już u schyłku XVIII w., jednak ich prawdziwa popularność przypada na drugą połowę następnego stulecia. Historyczna bitwa pod Sybinem rozegrała się 11 marca 1849 roku w czasie powstania węgierskiego – ogólnoeuropejskiego zrywu nazywanego Wiosną Ludów. Dzieło zostało zamówione przez Węgrów z okazji obchodów 50 – tej rocznicy tych wydarzeń. Obraz zwany „Panoramą siedmiogrodzką”, nazywany także „Bem w Siedmiogrodzie”, został namalowany przez artystów polskich (Tadeusz Popiel, Zygmunt Rozwadowski i Michał Gorstkin Wywiórski) i węgierskich pod kierunkiem Jana Styki w 1897 roku (kwiecień – wrzesień) w budynku Rotundy we Lwowie. Artysta z wielkim rozmachem pokazał zdobycie węgierskiego miasta Sybin przez powstańców węgierskich dowodzonych przez jednego z najlepszych polskich generałów Józefa Bema. Wymiary płótna wynosiły 120 metrów obwodu i 15 metrów wysokości. Panoramę Siedmiogrodzką parokrotnie wystawiano we Lwowie, Budapeszcie, Krakowie i Warszawie (przy ulicy Karowej), jednak w 1908 roku obraz nagle zaginął i dopiero po 70 latach odnaleziono kilka jego części. Wg ustaleń Alicji Majcher-Węgrzynek (Muzeum Okręgowe w Tarnowie) stało się tak dlatego, że strona węgierska nie wywiązała się ze swoich zobowiązań i nie zapłaciła autorom za wykonaną pracę. Jan Styka pociął więc dzieło na części z zamiarem sprzedania obrazu w kawałkach. Fragmenty te obecnie rozproszone są po całym świecie.