PŁASKORZEŹBA MADONNY ok. 1925

Jeden z najważniejszych twórców "stylu narodowego" czyli polskiego Art Déco oraz jeden z najwybitniejszych polskich rzeźbiarzy XX w. Uprawiał głównie rzeźbę architektoniczną ale również malarstwo, ceramikę i rzemiosło artystyczne. Kształcił się w Szkole Przemysłu Drzewnego w Zakopanem (1892-1896), Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie (1895-1901) u A. Dauna, K. Laszczki i J. Malczewskiego oraz w Paryżu (1904-1907) u Auguste`a Rodina i Antoine Bourdelle`a. W okresie 1900-1907 był kierownikiem artystycznym fabryki fajansów w podkrakowskich Dębnikach.
Od 1902 r. kierował pracownią rzeźby w Szkole Malarstwa dla Kobiet im. A. Baranieckiego w Krakowie, od 1921 r. był profesorem modelowania w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarskich w Warszawie, a w latach 1925-1939 r. jej dyrektorem. Współzakładał Stowarzyszenie "Polska Sztuka Stosowana", "Warsztaty Krakowskie", "Rytm" i IPS, należał do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". Uczestniczył w wielu wystawach w kraju i za granicą; w 1925 r. otrzymał Grand Prix na Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu za Kapliczkę Bożego Narodzenia dla Pawilonu Polskiego, będącą arcydziełem sztuki rzeźbiarskiej. W latach międzywojennych stworzył własny styl rzeźbiarski czerpiący z podhalańskiej snycerki i formizmu, charakteryzujący się ostro ciętą "krystaliczną" i kubizującą strukturą powierzchni. W wystawianej płaskorzeźbie artysta przedstawił Matkę Boską za pomocą układów geometrycznych płaszczyzn, wyraźnie stylizując i upraszczając. Praca wystawiana na aukcji nr 2 (97) 18 IV 1999 w Domu Aukcyjnym Desa-Unicum, nr kat. 87; wymieniona i reprodukowana w katalogu wystawy Kolekcja Pakoska. Wokół krakowskiej "Sztuki", Muzeum Okręgowe w Toruniu, VIII-X 2000, s. 142.