POPIERSIE JADWIGI MIKOLAJCZYKÓWNY, ok. 1907

Jan Szczepkowski - jeden z najwybitniejszych rzeźbiarzy polskich. W 1892-1896 uczył się w Szkole Przemysłu Drzewnego w Zakopanem, następnie studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Alfreda Dauna, Konstantego Laszczki i Jacka Malczewskiego (1896-1900). W 1904 otrzymał stypendium Czartoryskich na roczny pobyt w Paryżu, gdzie przebywał jednak dłużej, z przerwami do 1907. Uczył się w pracowniach Auguste Rodina i Emile’a Bourdelle’a. Około 1915 w twórczości Szczepkowskiego zaznacza się tendencja do geometryzacji formy i operowania kanciastym konturem obramowującym sylwety figur.
Indywidualny styl artysty ukształtował się w latach dwudziestych. Cechował się on dekoratywną, uproszczoną, zgeometryzowaną formą, nawiązującą do sztuki ludowej, zwłaszcza snycerki góralskiej. Taka propozycja artystyczna spotkała się z w dwudziestoleciu międzywojennym z powszechną aprobatą, zyskując artyście szeroki krąg zwolenników oraz szereg oficjalnych zamówień.