PORTRET TADEUSZA RYCHTERA, ok. 1900

Jan Szczepkowski - jeden z najwybitniejszych rzeźbiarzy polskich. W 1892-1896 uczył się w Szkole Przemysłu Drzewnego w Zakopanem, następnie studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Alfreda Dauna, Konstantego Laszczki i Jacka Malczewskiego (1896-1900). W 1904 otrzymał stypendium Czartoryskich na roczny pobyt w Paryżu, gdzie przebywał jednak dłużej, z przerwami do 1907. Uczył się w pracowniach Auguste Rodina i Emile`a Bourdelle`a. Około 1915 w twórczości Szczepkowskiego zaznacza się tendencja do geometryzacji formy i operowania kanciastym konturem obramowującym sylwety figur.
Indywidualny styl artysty ukształtował się w latach dwudziestych. Cechował się on dekoratywną, uproszczoną, zgeometryzowaną formą, nawiązującą do sztuki ludowej, zwłaszcza snycerki góralskiej. Taka propozycja artystyczna spotkała się z w dwudziestoleciu międzywojennym z powszechną aprobatą, zyskując artyście szeroki krąg zwolenników oraz szereg oficjalnych zamówień.

W 1904-07, pomiędzy wyjazdami do Paryża oraz później po powrocie do kraju, Szczepkowski mieszkał i tworzył głównie w Krakowie. W tym okresie powstawały prace korespondujące z duchem Młodej Polski. Do nich zaliczyć można prezentowaną rzeźbę, będącą portretem przyjaciela artysty, malarza Tadeusza Rychtera (1870-1943). Najpewniej ten sam przyjaciel pozował Szczepkowskiemu do jeszcze jednej jego słynnej rzeźby: podobno akt Rychtera był umieszczony na secesyjnej wazie słynnego rzeźbiarza. Obaj twórcy uczestniczyli czynnie w życiu krakowskiej bohemy artystycznej, czego dowodem jest ich udział w 1905 w wystroju wnętrza cukierni Jana Michalika, będącej siedzibą kabaretu "Zielony Balonik", z którym byli związani.