Cezar Balbinus i komandosi

Urodził się w Kaliszu. W latach 1946-1951 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Malarstwa w pracowniach profesorów: Zbigniewa Radnickiego, Zbigniewa Pronaszki i Wacława Taranczewskiego, grafikę u profesorów Andrzeja Jurkiewicza i Konrada Strzednickiego. Jako student zadebiutował na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948. W połowie lat 50-tych stworzył cykl litografii Nowa Huta i jej mieszkańcy, w którym przeciwstawił się oficjalnemu optymizmowi. Po 1956 r maluje obrazy niefiguratywne. Przestrzeń obrazu wypełniają wyodrębnione elementy - "przedmioty" umieszczane na płaszczyźnie lub w aluzyjnej przestrzeni. Zasadę tę utrzymuje w swojej twórczości. Zmieniają się tylko sposoby opracowania "przedmiotów". Od lat 70. "przedmioty" zmieniają się w ciemne znaki - quasi kaligrafię - na jasnym tle. W latach 90. artysta przywrócił swoim pracom kolor, dotyczy to tak znaków jak i tła.
Od 1964 roku prowadził działalność pedagogiczną, początkowo na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, później (od 1974 roku) na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie w latach 1987-1991 pełnił funkcję rektora. Od 1962 r. był członkiem Stowarzyszenia Artystycznego "Grupa Krakowska". Laureat wielu prestiżowych nagród, wyróżnień polskich i zagranicznych, m.in.: Nagrody Yomiuri na III Międzynarodowej Wystawie Młodych Plastyków w Tokio (1964); Nagrody Działu Polskiego na V Biennale di San Marino (1965); Nagrody im. Cypriana Kamila Norwida za najlepszą wystawę w 1975 r. (1976); Nagrody im. Jana Cybisa (1984).