Ciąg dalszy, 1991

Jan Tarasin to twórca konsekwentny, o ukształtowanej idei i poglądach artystycznych. Malarz swobodnie wypowiadający się w wielu innych dziedzinach sztuki takich jak rysunek, grafika, fotografia, literatura, skupiony na analizie i kreacji. Twórca, który upraszczając otaczający świat do znaku czy rytmu inspirował się naturą, obserwując jej mechanizmy, sztuką wschodu, malarstwem dawnych mistrzów takich jak P. P. Breughel, Vermeer, El Greco. Artysta badał także "strukturę" chaosu. W wywiadzie z 2006 roku mówił: Breughel odważył się przeciwstawić europejskiemu pragmatyzmowi i racjonalno-logicznemu opisaniu świata. Był w swojej postawie bliższy, nieznanej wówczas w Europie sztuce wschodniej. W tym samym wywiadzie tłumaczył, czemu ważniejszy w jego obrazach jest ruch niż kształt i dlaczego tak inspirującą jest dla niego natura: Dla zrozumienia świata łatwiej jest, jeżeli dzielimy i porządkujemy rzeczy na kategorie - jak chciał Arystoteles. Gdy rezygnujemy z tych kategorii zauważamy, że świat płynie, jest rzeką płynących obrazów i niczym więcej. (...) Im bardziej naukowcy zagłębiają się w rzeczywistości, to na samym dnie jest tylko elektromagnetyczne pulsowanie. Na tym dnie wszystko jest anonimowym impulsem, dlatego ważniejszy jest ruch niż kształt. (...) bo czasem natura sama ujawnia swoje tajemnicze mechanizmy bez żadnej artystycznej czy intelektualnej obróbki. Fascynuje mnie tkwiący w niej nakaz powielania i to, że nie wytworzy ona nigdy dwóch jednakowych elementów.
Oferowane płótno stanowi syntezę twórczości Jana Tarasina charakteryzującą się ograniczoną gamą barwną, tu z użyciem złamanych, tonalnych barw zieleni, wyrazistych czarnych, rozproszonych "rzeczy", które to umieszczone na płaszczyźnie obrazu, w pozornie nieuporządkowany sposób dają wrażenie ruchu i przestrzeni. Ograniczona gama kolorystyczna jest charakterystycznym elementem wielu wcześniejszych dzieł artysty powstałych w latach 70. i 80. XX w. Wynika ona z chęci uniknięcia estetyzacji swoich prac, jak również podkreślenia dynamizmu kompozycji. Obraz, zarówno formą jak i tytułem, nawiązuje do kompozycji z 1983 roku.
Jan Tarasin ze zdekonstruowanych obiektów tworzył cykle prac "Zapisy", "Sytuacje", "Komplikacje", "Fazy dynamiczne", "Magazyny", zmuszając odbiorcę do porzucenia porządku, jednoznaczności znaku, racjonalizmu na rzecz relatywizmu, nowych doświadczeń poznawczych i samodzielnego ukształtowania otoczenia z dostępnych na płótnie przedmiotów w indywidualnym kontekście nie obciążonym skojarzeniami, doświadczeniem, tendencjami. W ten sposób artysta kreuje sytuacje, w których odbiorca dodaje ciąg dalszy plastycznego zdarzenia.