Fala, 2001 r.

"Dzisiejszy humanista, nie chcąc zamknąć się w ograniczonym kręgu `ludzkiego wymiaru`, musi wyruszyć na tę niebezpieczną wyprawę wyobraźni. Musi odnaleźć się w tym rzeczywistym, niestabilnym i aktywnym systemie, gdyż sam do niego należy".
Jan Tarasin


Prezentowana praca pochodzi z dojrzałego okresu twórczości artysty - Tarasin zrealizował ją w momencie świadomego dopracowania języka form plastycznych. Charakterystyczne dla jego twórczości motywy: ideogramowy charakter znaków, pionowy dukt zapisu, swoiste "zawieszenie" ich w nieskończonej przestrzeni nawiązują zarówno do duchowości Wschodu, jak i do poetyki matematycznych ciągów. Styl artysty ewoluował przez lata, zachowując jednak reprezentatywną dla jego twórczości systematyczność układów form, redukcjonizm i miarową powtarzalność. W połowie lat 90. Jan Tarasin zaczął operować zbliżonym kadrem, twórczo adaptując zaobserwowany przez siebie niewielki fragment rzeczywistości. W ostatnich latach życia malarza jego prace zaczęły przywoływać skojarzenia z op-artem - rozwibrowane tła tworzyły iluzję pulsowania przestrzeni płótna. Magdalena Sołtys pisała o nich następująco: "Całe dorosłe życie Tarasin kontynuował poszukiwania istoty rzeczy w obrębie możliwości malarstwa. Znamienne dla niego zjawisko otwarcia dało znać w późniejszym okresie z równą siłą, jak to było na początku jego artystycznej drogi. Obrazy z ostatniego okresu życia artysty są kwintesencją świeżości jego oglądu świata. Wypróbował tysiące komplikacji, meandrował, wariantował (...), by ostatecznie namalować obrazy wcale nie inne niż wcześniej, ale szczególnie sprofilowane. Otóż są sformułowane na najwyższym stopniu ogólności. Uniformizację znaku, jego standaryzację sprowadził do czystej idei uniwersalizacji. Przy czym nie ma tu już uderzającej charakterystyki zapisu. Nie narzuca się potencjalność przedmiotowa, galopująca skojarzeniowość. Wieloznaczność zredukowanej formy zastąpiła dosłowność podstawowego kształtu. W przestrzeniach ostatnich obrazów jest mniej mozaikowo, mniej w nich konstelacji, systematyzacji chaosu, gry planu z przypadkiem. Jest także mniej semantycznie, bo wszystko już zostało po wielekroć zakodowane i dekodowane. (...) Te obrazy urzekają lekkością, czystością wyrazu i kompozycji, swobodą z braku jakichkolwiek zobowiązań, pełną bezpośredniością przekazu. Przenikający jest totalny spokój. To z jednej strony rozbiór na czynniki pierwsze własnego Ja artystycznego - elementarz samego siebie. Z drugiej - ostateczność, ostateczne otwarcie" (źródło: www.tarasin.pl).


W 1951 ukończył malarstwo w krakowskiej ASP w pracowni prof. Zbigniewa Pronaszki. Jako student zadebiutował na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w latach 1948-49. Od 1962 jest członkiem Grupy Krakowskiej. W 1974 podjął pracę pedagogiczną w warszawskiej ASP, a w latach 1987-90 był rektor tej uczelni. W 1984 otrzymał Nagrodę im. Jana Cybisa. W 1995 w warszawskiej Zachęcie miała miejsce monograficzna wystawa prac artysty.