Zapis początkowy, 1991 r.

Prezentowana praca "Zapis początkowy" z 1991 pochodzi z późnego okresu aktywności artysty: powstała rok po przejściu Jana Tarasina na emeryturę, kiedy definitywnie zakończył działalność pedagogiczną w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Właśnie z tego czasu pochodzą jego najciekawsze kompozycje, stanowiące wynikową wielu lat badań i przemyśleń. "Zapis" to jedna z najbardziej znanych serii autora, który - od lat 60. głęboko zafascynowany strukturą obrazową znaków jako elementów komunikacji wizualnej - ukazywał je zawieszone w nierzeczywistych, tajemniczych przestrzeniach. Znaki stały się, według słów samego malarza, "rzeczami na półkach", a on sam chętnie nazywał się "buchalterem, który zapisuje wszystkie możliwe, niekończące się sytuacje". Motywy w jego dziełach są bardzo zróżnicowane: przypominają formy naturalne, piktogramy, litery, proste figury geometryczne, łuki, owale, kwadraty, krzyże, koła, kropki i kreski, występujące w wielu kombinacjach. Złożone w obrębie jednej, organicznej i uporządkowanej struktury obrazu stają się znakiem rozpoznawczym artysty, jego idée fixe.
Dla Tarasina malarstwo to ukazywanie ruchu sprzecznych sił, ciągłej zmienności, budowanie układów cząstek pozostających ze sobą w różnych związkach. Zanim doszedł do formuły sztuki jako przedstawiania systemu uporządkowanych znaków w chaosie, prowadził wieloletnie studia nad formami natury, zapisywane w "Zeszytach", czyli kolekcji autorskich zdjęć i szkiców, zbieranej przez kilka lat od połowy lat 70. Służyły twórcy jako osobisty pamiętnik i zarazem wzornik prac. W dostrzeżeniu mechanizmów przyrody, niezauważalnych na pierwszy rzut oka, pomagała mu fotografia.
Jako przełom w swojej twórczości Jan Tarasin wskazuje rok 1966, kiedy to - zmęczony różnorodnością w dotychczasowych kompozycjach - zrozumiał, że pragnie dążyć do uproszczenia, ujednolicenia form i wydobycia pewnej uniwersalności. Przeróżne serie, ciągi, wyliczenia i układy interesowały autora od najwcześniejszych lat pracy artystycznej, przy czym zmieniały się kształty elementów, stopień ich uproszczenia oraz relacje przestrzenne pomiędzy nimi. Czasami składowymi dzieł były najprostsze figury geometryczne, innym razem - formy organiczne; w kilku przypadkach w komponentach można się doszukać podobieństwa do liter alfabetu.
W prezentowanej pracy dostrzec można obłe, nieco embrionalne kształty, znane z poprzednich dekad, które zmierzają coraz bardziej w stronę abstrakcyjnego znaku. Składają się na rodzaj paralingwistycznego systemu, stanowiącego spójny malarski język, czyniący obrazy Tarasina tak bardzo charakterystycznymi, a jego samego - wolnym od porównań i niezależnym od jakichkolwiek nurtów czy szkół artystycznych. Porządek, któremu podlegają kompozycje, zezwala na wyjątki; system jest elastyczny, wyrósł z obserwacji przyrody, nie w warunkach klinicznych. Innymi słowy, sztukę tę charakteryzują zarówno chłodny zmysł analityczny i empatia, jak i osadzenie w rozważaniach natury filozoficznej. Nie bez powodu dzieła takie jak "Zapis początkowy" porównywano do elektrokardiogramów i muzycznych partytur - są one połączeniem zdarzeń zaplanowanych i przypadkowych.
Do zbudowania języka obrazów takich jak "Zapis początkowy" artystę skłoniła chęć zrozumienia mechanizmów rządzących światem. To jednak system na wskroś malarski, plastyczny, obarczony wręcz fizyczną masą. Formy, które wchodzą w jego skład, mają swój ciężar, fakturę i gęstość. Powstał on na kształt rzeczywistych procesów, ale zarazem pozostaje uporządkowany - opiera na pewnym stałym rytmie i podlega hierarchizacji - oraz dynamiczny, pełen dramatycznych zmian i nieoczekiwanych zaburzeń. Tytuł prezentowanej pracy nie oznacza, że ciąg zdarzeń w jej kompozycji możemy przewidzieć. Autora fascynuje naukowość, nigdy jednak nie ufa jej w pełni. Wnikliwa analiza zjawisk naturalnych i społecznych każe mu wątpić w niezawodne zasady i w pełni zdefiniowane kategorie. Jan Tarasin pragnął stworzyć styl malarski niemający analogii. Działał według samodzielnie wypracowanych reguł. Od figuracji odszedł w drugiej połowie lat 50., wkrótce po ukończeniu studiów w krakowskiej ASP pod kierownictwem profesora Zbigniewa Pronaszki. Od lat 60. był członkiem Grupy Krakowskiej, zachował jednak autonomię i ciągłość swoich poszukiwań twórczych. Wykładał na Wydziale Architektury Wnętrz macierzystej uczelni, a od 1974 - na Wydziale Malarstwa akademii w Warszawie. Za swoją działalność artystyczną i pedagogiczną otrzymał wiele nagród, w tym Nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida (1976) i Nagrodę im. Jana Cybisa (1984).
W 1951 ukończył malarstwo w krakowskiej ASP w pracowni prof. Zbigniewa Pronaszki. Jako student zadebiutował na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w latach 1948-49. Od 1962 jest członkiem Grupy Krakowskiej. W 1974 podjął pracę pedagogiczną w warszawskiej ASP, a w latach 1987-90 był rektor tej uczelni. W 1984 otrzymał Nagrodę im. Jana Cybisa. W 1995 w warszawskiej Zachęcie miała miejsce monograficzna wystawa prac artysty.

PODATKI i OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.