Kompozycja, 1966 r.

Pozbawiona tytułu kompozycja to praca Jana Ziemskiego powstała w 1966, kiedy artysta już w pełni ukształtował
swój styl wypowiedzi plastycznej. Pozostawił daleko za sobą powojenne realistyczno-surrealistyczne
portrety oraz słynne „formury” z pierwszej połowy lat 60. Wspomniane przestrzenne
obiekty/obrazy były istotnym elementem ewolucji sztuki autora. Podczas ich tworzenia skupiał się
na bogatej gipsowej fakturze. Skomplikowane powierzchnie, często monochromatyczne, urozmaicał,
włączając w przestrzeń kompozycji obce, naturalne materie, takie jak kamienie. Budował
trójwymiarowe płaszczyzny poprzez nakładanie kolejnych grubych warstw farby i ingerował w nie
przez wprowadzanie zamierzonych spękań i bruzd. Dzieła z tego okresu charakteryzowały się
archaicznym, monumentalnym wyrazem. Często budziły skojarzenia z pomnikami, nagrobkami czy
prehistorycznymi malowidłami.
W drugiej połowie lat 60. uwidocznił się w pracach Ziemskiego duch konstruktywizmu. Artysta
wzbogacił paletę barwną o wyraziste, czyste kolory, zestawiane ze sobą kontrastowo. Przestrzeń,
coraz częściej kształtowana za pomocą sferycznie wygiętych listewek, całkowicie straciła
przypadkowość na rzecz harmonijnych, geometrycznych układów. W dziełach pojawiła się iluzja
optyczna. Prezentowane w katalogu „Interferencje” opierają się na zasadzie kontrastów. Na
statycznym czarnym tle zaznacza się niezakłócony rytm licznych pionowych, czerwonych i białych
listewek. Wygięte do boków obrazu, wprawiają całą kompozycję w ruch, budują iluzję i stanowią
o niezwykłej dynamice całości.
Ziemski należał do lubelskiej grupy Zamek i podobnie jak wielu jej innych członków nie odebrał
profesjonalnego wykształcenia na akademii sztuk pięknych. Artyści ci nie zważali na konwenanse
czy popularne tendencje i odcięli się od koloryzmu panującego na uczelniach. Jerzy Ludwiński,
krytyk związany z grupą, tak scharakteryzował jej dokonania: „Jeżeli przeciwstawienie się akademizmowi
sztuki oficjalnej i tęsknota za twórczością inną może być uważana za program, to taki
jest program lubelskich plastyków” (Magdalena Moskalewicz, Grupa Zamek - poł wieku później,
„Arteon” 2008, nr 2 [94]). Malarze z Lublina pod egidą charyzmatycznego historyka sztuki
nawoływali do zerwania ze sztucznym kopiowaniem świata widzialnego i do - z góry skazanych
na porażkę - prób dopasowania złożonej rzeczywistości do płaskiego płótna, oferowanego
przez medium, jakie wybrali: „Dzieła sztuki miały być organizmami żyjącymi po swojemu, jak twory
natury, i tkwiącymi w świecie, jak wszystkie inne przedmioty” (Jerzy Ludwiński, Młodzi ludzie wielkiej
ambicji, „Polska” 1961, nr 10, s. 20). Świeże spojrzenie na sztukę i swoista organiczność form stosowanych
przez Ziemskiego wynikała również z odebranej edukacji: poza historią sztuki studiował
medycynę na Wydziale Lekarskim UMCS.
W początkach swojej kariery artysta wykonywał kompozycje surrealistyczno-metaforyczne, które
z czasem - poprzez liczne eksperymenty z abstrakcją - zaowocowały zainteresowaniem malarstwem
materii. Autor porzucił je jednak na rzecz poszukiwań w zakresie form geometryczno-przestrzennych,
akcentujących rolę harmonii i rytmu. Próby budowania wielowarstwowej przestrzeni
rozpoczął pod koniec lat 50. Ówczesne prace utrzymane były w stonowanych, monochromatycznych
kolorach, zbliżających je do skorodowanych powierzchni tworów natury.

Studiował historię sztuki na KUL-u od 1956 roku. Był współtwórcą Grupy Zamek. Jego pierwsze malarskie kompozycje można określić jako metaforyczne. Od roku 1958 artysta eksperymentował z powierzchnią obrazu, wprowadzając niemalarskie, konkretne materie. Najciekawszym doświadczeniem twórcy były wykonywane w latach 1960-64 "formury", czyli obrazy-obiekty o skomplikowanej fakturze, formowane w gipsie. Od połowy lat 60. fascynowały artystę problemy wizualizacji przestrzeni, ruchu i światła (RYTMY, 1971; PERMUTACJE, 1973). W latach 80. Ziemski skrajnie uprościł paletę i w ostatnich pracach posługiwał się wyłącznie bielą i czernią (cykl METAMORFOZY). Stały uczestnik plenerów i sympozjów, m.in. PLENERÓW KOSZALIŃSKICH w Osiekach.


PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.