Narciarze, 1931 r.

Nowy ideał - kobieta nowoczesna szturmem wdarła się do historii obyczajowości XX-lecia międzywojennego przyswajając sobie dziedziny życia wcześniej zarezerwowane wyłącznie dla mężczyzn. Tym samym zmiana stylu bycia kobiet przysłużyła się ogromnej popularyzacji tematów sportowych w sztukach plastycznych. Najwybitniejsze dzieła o tej tematyce tworzyły wówczas właśnie kobiety. Joanna Sosnowska w swojej książce o sztuce kobiet wyjaśnia: "najwyraźniej czuły się swobodniejsze niż ich koledzy, którzy - jak zauważyła prasa - próbowali nagiąć do tematu swoje wypracowane już na innym polu sposoby przedstawiania. (...) podchodziły one do problemu z większą swobodą, sięgały po motywy mniej oklepane, a więc nie wyścigi konne, ale piłka nożna lub boks”. Najciekawsze prace o tematyce sportowej wśród warszawskiego środowiska tworzyła uczennica Władysława Skoczylasa, członkini "Rytu” - Janina Konarska. Bezpośrednim impulsem do stworzenia drzeworytów był krajobraz zobaczony podczas wakacji w Bretanii - czerwony kort tenisowy otoczony zielonymi wzgórzami i niebieską wstęgą morza. Tak powstały najbardziej znane grafiki przedstawiające: "Tenis”, "Wioślarzy”, "Stadion” czy prezentowanych w katalogu "Narciarzy”. Sama artystka również jeździła na nartach, co z pewnością przyczyniło się do rewelacyjnego zakomponowania dynamicznych układów oraz wyczucia prac poświęconych tematyce zimowej. Graficzka w mistrzowski sposób radziła sobie z ukazaniem połaci śniegu pokrywającego stok, który w dekoracyjny sposób zespalał meandry śladów nart oraz cienie rzucane przez drzewa. Ponadto przesycone światłem i kolorem drzeworyty żony Antoniego Słonimskiego zachwycają wręcz malarską lekkością opracowania formy oraz subtelnym sposobem cięcia klocka drzeworytniczego, przypominającym kunszt japońskich grafik. Konarska wybitnie komponowała harmonię czystych kolorów, tworząc pełne elegancji, syntetyczne kompozycje. Tadeusz Cieślewski syn, wybitny grafik i krytyk sztuki słusznie zauważył, że mimo technicznego ciężaru techniki drzeworytu prace Konarskiej oddają wrażenie lekkości akwareli o doskonałej kompozycji "bez futurystycznej ekstrawagancji i ponad reprodukcją naturalizmu”. Prezentowana praca "Narciarze” została doceniona na Olimpijskim Konkursie Literatury i Sztuki w 1932 roku w Los Angeles, który był odpowiednikiem tradycyjnej olimpiady, na której nagradzano artystów za prace o tematyce sportowej. Janina Konarska oprócz swojej wybitnej twórczości graficznej zasłynęła jako femme fatale warszawskiej bohemy artystycznej. Szalenie zdolna niebieskooka blondynka uwiodła swym urokiem Kazimierza Wierzyńskiego czy Jarosława Iwaszkiewicza, który miał wykrzyknąć na widok Konarskiej:, "Jaka ładna! Ładniejsza od mojej żony”. Nie udało jej się uwieść Karola Stryjeńskiego, przez co była wyjątkowo nielubiana i wyszydzana przez ekscentryczną Zofię Stryjeńską. Graficzka, ku zaskoczeniu całego środowiska, wyszła za Antoniego Słonimskiego, którego tomiki poezji ilustrowała w późniejszych latach. Konarska zupełnie nie sprzedawała, a nawet nie pokazywała komukolwiek swoich dzieł. Gdy w latach 50. dostała zamówienie z Włoch napisała znajomej: "Elizabeth, powiedz jej, że nie jestem wariatką i jeśli ktoś chce kupić moje rysunki i przyzwoicie zapłacić, to bardzo niechętnie, ale je sprzedaję. Nawet Picasso nie lubi sprzedawać obrazków, które uważa za dobre”. Z tego powodu prace Janiny Konarskiej są ogromnym rarytasem na antykwarycznym rynku sztuki.

Początkowo uczyła się w szkole żeńskiej Kazimiery Kochanowskiej w Warszawie. Następnie kontynuowała naukę na Państwowych Kursach Pedagogicznych dla Nauczycieli Rysunku. Potem studiowała malarstwo, grafikę i rzeźbę w Szkole Sztuk Pięknych. Była ulubioną uczennicą Władysława Skoczylasa w klasie grafiki. Janina Konarska dużo wystawiała i odnosiła liczne sukcesy. Była laureatką na Międzynarodowej Wystawie Sztuki i na międzynarodowych konkursach grafiki. Jej drzeworyty były rozchwytywane, przede wszystkim wizerunki świętych i prace o tematyce zwierzęcej. Została nagrodzona srebrnym medalem w olimpijskim konkursie sztuki i literatury w Los Angeles w 1932 roku.

- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.