Piłka nożna, 1931 r.

W katalogu "Rytmu" prace Konarskiej nazwane zostały drzeworytami, z punktu widzenia techniki słusznie, ja zaś w nagłówku tych kilku słów dałem im nazwę barworytów, myślę, że równie słusznie z punktu widzenia efektu. Sześć bowiem ostatnich barwnych utworów graficznych artystki wywołuje wrażenie wydobytych rylcem ani z drewna, ani z metalu, ani z niczego równie materialnego, lecz bezpośrednio z samej barwy, tyle w nich zwiewności technicznej. To też z tła barwnych drzeworytów Bartłomiejczyka i Krasnodębskiej-Gardowskiej na ostatniej wystawie Konarska wyróżniła się wyrafinowaną smakowitością i nieuchwytnością przejść barwnych przypominających delikatność akwareli. […] Właśnie w ten sposób Konarska ujęła swe Regaty, Tenis, Skocznię, Narciarzy i Jasny Brzeg. W tym też widzę dużą wartość jej zdobyczy, zespolenie "co" i "jak". Sport - to ruch i powietrze - Konarska umiała wyrazić je mową sztuki bez futurystycznej ekstrawagancji i ponad reprodukcją naturalizmu, przez deformację perspektywiczną i irracjonalność wrodzonego talentu.
Tadeusz Cieślewski Syn, Barworyty Janiny Konarskiej "Wiadomości Literackie" 1930 NR. 22 s. 3.