4/93, 1993 r.

Prezentowana praca jest typowa dla Janusza Orbitowskiego. To monochromatyczna kompozycja geometryczna, wykonana w kolorze ważnym dla malarza - czystej bieli. Wybór barwy wynika z przemyślanych reedukacji oraz dążenia do ascezy. Kluczowymi obszarami artystycznych zainteresowań autora stały się przestrzeń, światło oraz ruch. Pierwsze reliefy twórcy składały się z listewek nakładanych na obraz skośnymi wiązkami, potem zaczął operować także niewielkimi prostokątami w formie cegiełek, które zestawiał w rytmiczne układy. W jego sztuce wyraźnie widać inspiracje naturą. Kompozycje przywodzą na myśl ruch fal, marszczenia na tafli wody przy podmuchu wiatru czy układy żyłek na liściach. Są pełne równowagi, harmonii oraz porządku. Pomimo iż reliefy sprawiają wrażenie jednakowych, po dłuższej obserwacji można zauważyć, iż znacznie się różnią ze względu na zaprezentowane układy. Autor eksperymentował z zagęszczaniem elementów lub ich luźniejszym rozstawieniem. Wrażenie ruchu i migotania płaszczyzny zostało podkreślone poprzez zestawienie elementów pod różnym kątem. Postrzeganie prac, uwidacznianie się wypukłości czy zagłębień, zależy od punktu widzenia odbiorcy i zmienia się wraz z jego ruchem.
Ważnym elementem, którym posługuje się artysta, jest światło. Kąt padania blasku wydobywa niewielkie elementy, nieraz niedostrzegalne na pierwszy rzut oka. To pod jego wpływem odbiorca może dostrzec wszystkie składowe pracy i jej przestrzenny układ. To właśnie światło wprawia całe dzieło w ruch. Jak zauważył Michał Zawada, "Dramaturgię linii tworzy (…) tylko światło, a raczej - jego brak. To cienie rysują w ramach kompozycji konkretne układy. Dialektyka światła i cienia, oparta niemal na zero-jedynkowym systemie, przesyła nam więc sprowadzoną do minimum informację wizualną. To w pewnym sensie relacja owej pustki oraz jałowej powierzchni podobrazia tworzy hermetyczne uniwersum obrazów Orbitowskiego. Światło zyskuje tu swoją własną materialność - wnikliwy ogląd prac sprawia, iż pozbawione wszelkiego odniesienia abstrakcyjne obiekty emanują je ze szczególną mocą. Gdy zbliżamy się do ich powierzchni, zaczynamy je odczuwać wręcz fizjologicznie. Obrazy zaczynają razić (…). Orbitowski wciąga widza w niekończący się proces łudzenia ich wizualną strukturą: nie wiadomo, gdzie kończy się przestrzeń wyobrażona, gdzie zaczyna się realny obiekt, gdzie kończą się konkretne linie kompozycji, a gdzie zaczyna przypadkowy, uzależniony od oświetlenia system cieni. Nie ma tu już tej pozornej niewinności plastycznej gry. Struktura obrazu zmusza do nawiązania dialogu. Do rozerwania początkowej aporii (…)" (Michał Zawada, wstęp do katalogu wystawy, Janusz Orbitowski, galeria Malarstwa ASP, Kraków 2011, s. nlb.).
W swojej sztuce artysta odwoływał się do op-artu, minimalizmu oraz abstrakcji geometrycznej. Jego dorobek składa się cyklów, które poświęcał wybranym przez siebie zagadnieniom, a jego prace stawały się obszarem badań i analiz artystycznych. Orbitowski studiował na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, na Wydziale Malarstwa i Grafiki, w pracowni Adama Marczyńskiego. W 1967 otrzymał dyplom z wyróżnieniem. Od 1970 związał się zawodowo z macierzystą uczelnią, gdzie w latach 1987-93 pracował jako docent. Doktoryzował się w 1976, w 1986 habilitował, tytuł profesora sztuk plastycznych uzyskał w 1993, a w 2001 został profesorem nadzwyczajnym. Twórcy poświęcono ponad 20 wystaw indywidualnych w kraju i za granicą, uczestniczył on w ponad stu wystawach zbiorowych. Był stypendystą m.in. Fondatione Romana (1972), Fundacji Kościuszkowskiej (1983), The Pollock-Krasner Foundation (2002). Jego dzieła znajdują się w zbiorach najważniejszych instytucji w kraju, m.in. Muzeów Narodowych w Krakowie, Warszawie, Wrocławiu i Gdańsku czy Muzeum Sztuki w Łodzi. Dodatkowo współtworzą liczne kolekcje prywatne w Polsce oraz za granicą, m.in. we Francji, Szwecji, Niemczech oraz Stanach Zjednoczonych.

Ukończył Wydział Malarstwa i Grafiki na ASP w Krakowie. Od 1968 roku wystawia swoje prace, miedzy innymi w Nowym Jorku. Większość jego obrazów zbudowana jest z rombów i prostokątów. Pod koniec lat 60., artysta nadał swym geometrycznym konstrukcjom - trójwymiarowość; naklejane na powierzchnie tworzą reliefy. Studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Malarstwa i Grafiki w pracowni Adama Marczyńskiego. Dyplom z wyróżnieniem otrzymał w 1967 roku. Jest profesorem zwyczajnym macierzystej uczelni. Miał dwadzieścia wystaw indywidualnych w kraju i za granicą; uczestniczył w ponad stu wystawach zbiorowych reprezentujących nurt abstrakcji geometrycznej. Głównym obiektem zainteresowań Janusza Orbitowskiego są: przestrzeń, światło, ruch i ich wzajemne relacje. Od 1970 roku istotnym środkiem wyrazu jest dla malarza relief. Obrazy Janusza Orbitowskiego znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie, Warszawie, Gdańsku, Wrocławiu, Muzeum Sztuki w Łodzi oraz wielu kolekcjach prywatnych w Polsce, Francji, Szwecji. Niemczech i Stanach Zjednoczonych.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.