Czas utracony, 1990 r.

Studiował w ASP w Warszawie, dyplom otrzymał w pracowni A. Kobzdeja w 1963 r. Od tegoż roku był pedagogiem w macierzystej uczelni, od 1987 r. profesorem. Równocześnie zajmował się malarstwem, rysunkiem, grafiką warsztatową w technikach metalowych i litografii, a także - w mniejszym stopniu - grafiką użytkową (projektowanie graficzne i plakat). W obu głównych dziedzinach, tj. malarstwie i grafice zdobywał liczące się sukcesy i nagrody. Przez krótki czas interesowała go abstrakcja ekspresyjna i malarstwo materii. Około roku 1965 definitywnie odrzucił wcześniejsze doświadczenia i skupił się na sztuce figuratywnej. Uważany jest przez wielu krytyków za jednego z najbardziej samodzielnych przedstawicieli polskiego malarstwa nowej figuracji. Takie prace, jak gwasz OPARŁ GŁOWĘ NA STOLE (1966 r.) oraz czarno-białe litografie PRZYWIĄZANIE DO ŻYCIA, MIEJSCE PO CZŁOWIEKU, NIEWOLNIK (1967 r.) wyznaczyły kierunek jego poszukiwań, w których centrum znalazł się człowiek i człowieczeństwo.