A co z entuzjazmem, mamy go zabić?, 2019

W sztuce Flicińskiego pojawia się też motyw kurtyny, zasłony, przegrody, czegoś co zatrzymuje wzrok widza, ale też pokazuje w pewien sposób to, co jest za, co kryje się za tworzoną przez artystę przeszkodą dla oka. Warstwowy, „amfiladowy” sposób budowania przestrzeni obrazu jeszcze bardziej podkreśla charakter parawanu, który służy przecież do zasłaniania. Tytuł nadany pracy przez artystę nawiązuje do instalacji Flicińskiego powstałej w Museo Municipal w Faro w Portugalii w 2010 roku. Praca, którą tworzą trzy kolorowe, przeźroczyste tafle wpięte w stalową modernistyczną ramę, to z jednej strony gra z przestrzenią, a z drugiej zaproszenie do obserwacji tego, co po drugiej stronie, próba odnalezienia światła, koloru i uważności w czasach kryzysu. To pełen entuzjazmu sposób, w który artysta przygląda się otaczającej go rzeczywistości próbując objąć wzrokiem również to, co wydaje się być poza jego zasięgiem.

Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej, a następnie na Wydziale Malarstwa Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Prace Flicińskiego to najczęściej wielkoformatowe obrazy abstrakcyjne malowane na płótnie lub bezpośrednio na ścianie, a także instalacje przestrzenne. Początkowo były one pełne przewrotnej, jakby matematycznej dyscypliny. Od roku 2010 obrazy powstają prawie bez użycia pędzli - emalie alkidowe i akryle zaczynają rozlewać się swobodnie na płótnach i aluminiowych blachach tworząc formy organiczne przykrywające te poprzednie, geometryczne. Farby wylewane są na nie etapami - kompozycja budowana jest z kilku nałożonych jedna na drugą warstw. Artysta po nałożeniu farby podnosi je, przekręca, ponownie odkłada. Uzyskane w ten sposób kompozycje stają się wypadkową grawitacji, temperatury, ruchu powietrza i jego ciała. Nic nie jest tu dziełem przypadku. Najnowszy etap twórczości artysty to fuzja początkowej dyscypliny z późniejszą amorficznością formy.