Bohater i anioł, 1987 r.

"Zaczynamy w czasach, gdzie wszystko jest nieokreślone, nie ma żadnych odniesień. Wszystko pływa w bajorze. Wszystko wolno, bo jest bez znaczenia. Dlatego chcemy coś wyraźnie i prosto nazwać językiem malarstwa, znaleźć grunt bez kręcenia, choćby okazać się miało, że to, co nazywamy, to tylko mała radocha z podglądniętych kalesonów wystających z nogawek jednego z nich".
JAROSŁAW MODZELEWSKI, 1983

Powstały w 1987 "Bohater i anioł" to jeden z najlepszych przykładów stosunkowo wczesnej twórczości Jarosława Modzelewskiego, w której artysta odchodzi od dosłowności na rzecz nadawania ukazywanej codzienności atmosfery intrygującego niepokoju. Kompozycja powstała podczas pobytu na biwaku niedaleko jeziora Wigry. "Anioł (jak go namalować?), zwyczajny gość, ucieka przed kroczącym dumnie panem w spodenkach gimnastycznych" - powiedział malarz, zapytany o genezę prezentowanej pracy. Sprawy poważne, jak przyznaje, próbował ukrywać pod nieco groteskowym lub patetycznym przedstawieniem.
Genezą tej sztuki jest inspiracja manierą socrealizmu, który na płótnach Modzelewskiego nabiera zupełnie nowego sensu. We wspomnianym 1985 roku powstał cykl obrazów według fotografii rodzinnych z lat 50., poprzedzający bardzo znaną serię małoformatowych prac, wzorowanych na ilustracjach w podręczniku języka rosyjskiego dla republik nierosyjskich. Postaci, ustawione w rzędach, prezentują - podobnie jak dziecięcy elementarz - czynności takie jak mycie, siedzenie, chodzenie czy uczenie się. O tej serii Krystyna Czerni pisała: "Czas ich powstania - bełkotliwy i nieczytelny - prowokował do jednoznacznych, elementarnych pytań właśnie mniej więcej wtedy, kiedy Kieślowski i Piesiewicz wpadli na pomysł swojego 'Dekalogu'. Jednak elementarze Modzelewskiego nie były pomysłem na odkłamanie załganej rzeczywistości, ich powód był nie tyle etyczny, ile magiczny - przypominały ów gest José Arcadia Buendíi ze 'Stu lat samotności', który - by uchronić mieszkańców Macondo przed zanikiem pamięci - 'pędzelkiem umoczonym w farbie malował na każdej rzeczy jej nazwę: stół, krzesło, zegar, drzwi, ściana, łóżko, garnek'" (Krystyna Czerni, Samotność długodystansowca, "Tygodnik Powszechny" 1997, nr 47).
Z biegiem lat malarstwo Modzelewskiego ewoluuje w stronę niezwykłości, choć artysta do dziś pozostaje wierny konwencji realizmu, wyrażonej poprzez kolor, modelunek i perspektywę. Rzecz jasna, nie tyle imituje rzeczywistość, ile hołduje samej sztuce malowania i jej figuratywnym tradycjom. Jego styl przesuwa więc ekspresję w sferę wyobrażonej treści i odnosi się do ludzkiego doświadczania świata. Odejście od dosłowności zawiera się w ukazaniu okoliczności, w których znajdują się namalowane postaci. Twórca umieszcza swoich bohaterów w sytuacjach niepewności lub zagrożenia upadkiem bądź modyfikuje otaczającą ich przestrzeń. Nieraz dubluje figury lub przedstawia je w surrealnej atmosferze egzystencjalnej. Być może te rzeczywiste-nierzeczywiste obrazy to subtelna gra autora z widzem, pewnego rodzaju zagadka lub wyzwanie. Równie prawdopodobne wydaje się, że artysta próbował definiować świat w sposób wydający się mu odpowiedni. Powstałe dzieła są zaś tak niezwykłe i niepokojące, jak sama rzeczywistość.
W twórczości Jarosława Modzelewskiego z lat 80. i 90. można zaobserwować wpływ dwóch zbliżonych zjawisk w polskiej sztuce. Pierwsze źródło to spadek po Andrzeju Wróblewskim, drugie - ikonografia charakterystyczna dla malarstwa socrealizmu. Owe związki opisała Barbara Wróblewska-Bogoon w recenzji wystawy w Zderzaku w 1995: "Modzelewski pozyskane 'substytuty formy' wykorzystuje dla zobrazowania filozofii nieco innej, niż to było u jego stylistycznych protoplastów. Byt odczytuje w horyzoncie śmierci. Jeśli Wróblewski dramat istnienia tragiczną śmiercią kończy (cykl 'Rozstrzelania'), to Modzelewski odnajduje ów tragizm w samej istocie życia, nieuchronnie zmierzającego donikąd. Jeśli Wróblewski w 'Ukrzesłowieniach' postać czyni bezbronną i bierną - Modzelewski pozwala jej na rytuał codzienności (praca, spacer). Z tak odczytanej perspektywy każda opowiedziana scena, będąc błahą, jednocześnie zaczyna mieć wymiar ostateczny. Z kolei wspomniana 'klisza socrealizmu' z motywem dzielnego spawacza nabierać musi nowej treści" (Barbara Wróblewska-Bagoon, Ten snajper Modzelewski, "Echo Krakowa", 30.01.1995).


Studiował na warszawskiej ASP - w 1980 roku obronił dyplom z malarstwa w pracowni prof. Stefana Gierowskiego. Był współzałożycielem Gruppy, z którą wystawiał w latach 1983-92. W tym też okresie w obrazach artysty znajdują odbicie wydarzenia, którymi żyła Polska. Jest uważany za jedną z głównych postaci "Ekspresji lat 80.". W latach 1986-89 tworzył obrazy figuralne, których forma (kolor, modelunek, perspektywa) odpowiadała zasadom realizmu, jednak charakterystyka postaci, a zwłaszcza sytuacji, w jakich były one przedstawiane, odznaczała się drażniącą niezwykłością. Artysta uzyskiwał ten efekt np. przez dublowanie figur (Fotograf. Fotograf, 1986), ujmowanie postaci w sytuacji niepewności, niewygody czy zagrożenia upadkiem (Trudności w poruszaniu się, 1987), zabiegi z przestrzenią (Romanica Toscana, 1987). Niekiedy surrealna atmosfera wynikała wprost z tematu czy przedstawionej sytuacji egzystencjalnej. We własnym odczuciu artysta uważa lata 90., za okres twórczości o wiele ważniejszy niż wcześniejsze dokonania. W latach 90. prowadził, wspólnie z Markiem Sobczykiem prywatną Szkołę Sztuki w Warszawie. W 1997 roku nastąpiła zmiana używanej przez Jarosława Modzelewskiego techniki malarskiej z olejnej na temperową. Zamiarem artysty było ożywienie płócien przez technikę tempery, która pozwala na swobodniejsze kształtowanie faktury płótna. W twórczości artysty pojawiły wkrótce nowe wątki. Na przełomie 2001 i 2002 roku w Galerii Kordegarda w Warszawie odbyła się wystawa pt. "Obraz jako wyraz obserwacji wnętrza kościelnego". Obrazy prezentowane na tej wystawie to efekt odkrycia przez Modzelewskiego nowego obszaru zainteresowań - wnętrz kościołów. Szczególne znaczenie ma zaobserwowana przez artystę prozaiczność tych wnętrz, która kontrastuje z ich duchowym i sakralnym przeznaczeniem. Specyficzna atmosfera obrazów Modzelewskiego i filmowy sposób kadrowania tematu sprawia, że krytycy chętnie porównują go do Edwarda Hoppera.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.