Dobre czasy, 1998 r.

POCHODZENIE:
- zakup bezpośrednio od artysty
- kolekcja prywatna, Polska
WYSTAWIANY:
- Obrazy Jarosława Modzelewskiego w Galerii Koło, Gdańsk 1998
- Obrazy z ludźmi i zwierzętami, Galeria Karowa, Warszawa październik 1998
LITERATURA:
- Jarosław Modzelewski. Obrazy 1977-2006, [red.] Jan Michalski, Kraków 2006, s. 198 (il.)
- Łukasz Gorczyca, Życie jako długie trwanie (i podglądanie), [w:] Jarosław Modzelewski. Obrazy z ludźmi i zwierzętami, katalog wystawy, Galeria Karowa, Warszawa 1998, s. nlb. (il.)
- Jarosław Modzelewski. Obrazy z ludźmi i zwierzętami, katalog wystawy, Galeria Karowa, Warszawa 1998, s. nlb. (il.)
- Aleksandra Uberowska, Dużo się dzieje, "Gazeta Wyborcza"
- "Gazeta Morska" 1998, nr 162 (2 VII), (il.)
- Katarzyna Mackiewicz, Płynność rzeczy, "Gazeta Wyborcza"
- "Wysokie Obcasy" 2001, nr 6 (10 II), s. 48 (il.)


"Wybieram z tego świata to, co buduje mój opis świata. To, co zobaczyłem w taki, a nie inny sposób, z tego a nie innego powodu (...). Obserwując rzeczywistość, wybieram z niej szczególne dla mnie sytuacje, będąc jakby pod wpływem konieczności. Forma kształtuje moje patrzenie".
Jarosław Modzelewski

W latach 80. XX wieku artyści coraz częściej tworzyli dzieła będące formą protestu wobec ówczesnej rzeczywistości społecznej i politycznej. To czas, w którym w środowiskach artystycznych budziła się potrzeba wypracowania nowego języka, unikającego zarówno zawoalowania, charakterystycznego dla języka władzy, a także wysublimowania i ekskluzywności form, które wykluczałyby odbiorców. Postulat prostego, dosłownego komunikatu w sztukach wizualnych został rozmaicie zinterpretowany przez różne środowiska. Większość powstających dzieł z jednej strony była przepełniona martyrologią i patosem, z drugiej - absurdem i groteską Nowej Ekspresji. Jarosław Modzelewski poprzez swe malarstwo starał się prowadzić dialog zarówno ze sztuką klasyczną, a także z tą wyrastającą z doświadczenia PRL-u, socrealizmu, kultury podziemia. Artysta korzysta z zapożyczonych motywów i stylistyk, ale nie płaci za to utratą własnego rozpoznawalnego stylu, opierającego się na redukcji i poszukiwaniu esencji zjawisk. Po 1990, obrazy Jarosława Modzelewskiego stanowią już bezpośrednie odniesienie do rzeczywistości, według deklaracji samego artysty są to codzienne sytuacje przezeń zaobserwowane. Nie dba on jednak o ich wierne oddanie, wrażenie zatrzymane w umyśle, niczym filmowy kadr zostaje odrysowane sumarycznie, wręcz lapidarnie, ale przy zachowaniu akademickich wymogów, wyniesionych z pracowni Stefana Gierowskiego. Twórczość malarską Modzelewskiego poprzedzało zainteresowanie wycinanką i szablonem, które wyrobiły w nim umiejętność sprawnego operowania skrótami myślowymi.
W prezentowanej pracy "Dobre czasy" z 1998 autor stworzył współczesną wariację nokturnu, sceny rozgrywającej się letnim wieczorem. Na jednej z ławek zlokalizowanych w parku, artysta umieścił postać młodego mężczyzny, od stop do głów ubranego w śnieżnobiałą sportową odzież. Figura pozbawiona jest indywidualnych cech, artysta celowo uogólnił ją do pewnego typu. U stóp człowieka znajduje się duży pies w pozie gotowości, beztrosko i lekkomyślnie spuszczony ze smyczy. Według słów samego malarza tytuł wynikał z pozytywnych skojarzeń, które wzbudził w nim mężczyzna zaobserwowany w warszawskim parku. Niefrasobliwa pozycja i gest rozciągnięcia ramion, przyodzianych w białą bluzę, spoczywających na oparciu czerwonej ławki, inicjują grę skojarzeń, która momentalnie przywołuje kolorystykę polskiej flagi. Prosty zabieg czyni z mężczyzny wręcz archetypiczną figurę, ucieleśnienie przedstawiciela młodej generacji Polaków, w dekadzie następującej po upadku komunizmu coraz pewniej odnajdujących się w nowej, kapitalistycznej rzeczywistości, czerpiącej pełnymi garściami z kultury Europy Zachodniej. Wzrok mężczyzny i uwaga psa zdają się kierować poza obraz, jakby w momencie wyczekiwania. Wyczuwalne jest napięcie towarzyszące przyglądaniu się zjawisku czy postaci ulokowanej poza przestrzenią dostępną widzowi. Zabieg ten nadaje całej scenie aury tajemniczości i niedomówienia, ale także kreuje atmosferę niebezpieczeństwa. Zachowanie bohatera można odczytać jako akt bierności wobec sceny rozgrywającej się poza wzrokiem obserwatora, a także dystansu wobec tego, co się zbliża. Artysta stwierdził, że istnieją kwestie uchodzące za fundamentalne, ale i najbardziej intymne, o których wprost mówić się nie da. Rodząca się nietolerancja, niezamanifestowany jeszcze wprost nacjonalizm oraz bierność w obliczu przemocy są właśnie tematami delikatnymi, ale koniecznymi do wyartykułowania. Twórczość Modzelewskiego jest pokłosiem jego niezwykłego daru wnikliwej obserwacji, ale i wyczulenia na problemy współczesności. Okres studiów artysty oraz jego debiut przypadły na okres szczególnej popularności takich dziedzin sztuki jak performance czy wideo-art. Jego zrównoważone kompozycje dalekie były także od ekspresji i absurdu konwencji obranej przez innych członków Gruppy. Modzelewski skwitował swą twórczość słowami: "Czuję się beznadziejnie anachroniczny" ([cyt. za:] Marta Tarabuła, Świat z różnych stron. O malarstwie Jarosława Modzelewskiego, [w:] Jarosław Modzelewski. Obrazy 1977-2006, Kraków 2006, s. 10). Jednocześnie jego prace udowadniają, że za pomocą środków pozornie uważanych za niegdysiejsze można w sposób niezwykle sugestywny i dosadny dawać świadectwo o tym, co aktualne.
Studiował na warszawskiej ASP - w 1980 roku obronił dyplom z malarstwa w pracowni prof. Stefana Gierowskiego. Był współzałożycielem Gruppy, z którą wystawiał w latach 1983-92. W tym też okresie w obrazach artysty znajdują odbicie wydarzenia, którymi żyła Polska. Jest uważany za jedną z głównych postaci "Ekspresji lat 80.". W latach 1986-89 tworzył obrazy figuralne, których forma (kolor, modelunek, perspektywa) odpowiadała zasadom realizmu, jednak charakterystyka postaci, a zwłaszcza sytuacji, w jakich były one przedstawiane, odznaczała się drażniącą niezwykłością. Artysta uzyskiwał ten efekt np. przez dublowanie figur (Fotograf. Fotograf, 1986), ujmowanie postaci w sytuacji niepewności, niewygody czy zagrożenia upadkiem (Trudności w poruszaniu się, 1987), zabiegi z przestrzenią (Romanica Toscana, 1987). Niekiedy surrealna atmosfera wynikała wprost z tematu czy przedstawionej sytuacji egzystencjalnej. We własnym odczuciu artysta uważa lata 90., za okres twórczości o wiele ważniejszy niż wcześniejsze dokonania. W latach 90. prowadził, wspólnie z Markiem Sobczykiem prywatną Szkołę Sztuki w Warszawie. W 1997 roku nastąpiła zmiana używanej przez Jarosława Modzelewskiego techniki malarskiej z olejnej na temperową. Zamiarem artysty było ożywienie płócien przez technikę tempery, która pozwala na swobodniejsze kształtowanie faktury płótna. W twórczości artysty pojawiły wkrótce nowe wątki. Na przełomie 2001 i 2002 roku w Galerii Kordegarda w Warszawie odbyła się wystawa pt. "Obraz jako wyraz obserwacji wnętrza kościelnego". Obrazy prezentowane na tej wystawie to efekt odkrycia przez Modzelewskiego nowego obszaru zainteresowań - wnętrz kościołów. Szczególne znaczenie ma zaobserwowana przez artystę prozaiczność tych wnętrz, która kontrastuje z ich duchowym i sakralnym przeznaczeniem. Specyficzna atmosfera obrazów Modzelewskiego i filmowy sposób kadrowania tematu sprawia, że krytycy chętnie porównują go do Edwarda Hoppera.

PODATKI i OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.