Scena rodzajowa, 1990 r.

Świat w obrazach Jarosława Modzelewskiego to rzeczywistość otaczająca każdego z nas. Artysta unika w nich komplikacji, nie mnoży narracji, redukuje swoje kompozycje zazwyczaj do jednego głównego motywu, posługuje się uproszczonymi środkami formalnymi - operuje dużymi płaszczyznami koloru i sumarycznie opracowanymi kształtami. Często przedstawia banalne, chociaż niepozbawione napięcia, emocjonalne sytuacje. Maluje chwile zobaczone w rzeczywistości i zatrzymuje jak stop klatka w kadrze obrazu: prosta czynność wykonywana przez człowieka, fragment wnętrza albo pejzażu. Jednak jego obrazy przesycone są szczególnym nastrojem i symboliką, świadczącymi o niezwykle wyostrzonym zmyśle obserwacji i umiejętności komentowania rzeczywistości na wyższym, wykraczającym poza wizualną percepcję poziomie. Krytycy widzieli w jego malarstwie z jednej strony inspirację szkołą czystego malarstwa wyniesioną z pracowni Stefana Gierowskiego, z drugiej sugestywną figuracją Andrzeja Wróblewskiego.

Obrazy Modzelewskiego z drugiej połowy lat 80. są "(...) refleksyjne i wieloznaczne, odznaczają się ‘plakatową’ lapidarnością formy i doskonałością warsztatu. Pozornie chłodne i beznamiętne, w istocie kryją w sobie ogromny ładunek emocji. W przeciwieństwie do wielu innych artystów związanych z nurtem ‘nowej ekspresji’, Modzelewski świadomie nie wyraża swoich emocji wprost. Obrazy jego nie powstają w sposób spontaniczny i nie kontrolowany - są starannie przemyślane i konstruowane z ‘matematyczną’ precyzją. W momencie, kiedy podejmuje decyzję namalowania określonego obrazu, zaczyna analizować i porządkować swoje spostrzeżenia i odczucia. Dokonuje starannej selekcji motywów i tematów. Przenosi na płótno zwykłe, wręcz trywialne sytuacje i zdarzenia wyjęte z kontekstu otaczającej go rzeczywistości, nadając im nowy sens. Większość obrazów Modzelewskiego tematycznie związana jest z egzystencją człowieka we współczesnym odhumanizowanym świecie (‘życie człowieka w pejzażu miejskim’). Artysta tworzy swoisty stereotyp postaci ludzkiej. Jest to schematyczny, umowny wizerunek człowieka z ulicznych reklam, ze znaków drogowych, filmów animowanych itp. Umieszczeni w umownych, bliżej nie określonych przestrzeniach, zastygli w hieratycznym geście lub zatrzymani w przypadkowym ruchu na krawędzi obrazu, jak w kadrze filmowym, ‘bohaterowie’ Modzelewskiego intrygują i drażnią swoją bezosobowością, anonimowością. Bardzo istotną rolę w malarstwie Modzelewskiego odgrywa kolor- nie tylko aranżuje przestrzeń obrazu i decyduje o jego wizualnej atrakcyjności (artysta często wprowadza wyszukane, wręcz perwersyjne zestawienia barwne) - ma również znaczenie symboliczne... Ponadto kolor, dzięki swej niezwykłej czystości i natężeniu, jest tu także synonimem światła - emanuje z obrazu fosforyzującym konturem świetlistych żółci, płaszczyzna żarzącej się czerwieni, blaskiem bieli i srebrzystych szarości... Obrazy Modzelewskiego są zagadkowe, pełne niedopowiedzeń i aluzji... Jednocześnie są pełne ironii i przekory tkwiącej już w samych ich tytułach. (‘Rodzina puszcza bańki’, ‘Oświetlenie pieska’, ‘Szary malarz’). Absurdalne sytuacje, groteskowe gesty - swoisty teatr paradoksu i nonsensu... W efekcie tworzy oryginalną, bardzo subiektywną wizję rzeczywistości, kreuje świat z pogranicza prawdy i fikcji, pełen ukrytych znaczeń, których nie sposób do końca rozszyfrować… Przy tym umiejętnie łączy ekspresję treści przekazu z dekoratywnością formy. Zwłaszcza jego ostatnie obrazy (w przeciwieństwie do wcześniejszych, bardziej agresywnych) mają charakter wyraźnie estetyzujący. Są wizualnie atrakcyjne, dzięki efektownym zestawieniom barwnym oraz wyrazistemu rysunkowi stylizowanych kształtów. Czy w tym kontekście można obrazy Modzelewskiego zaliczyć do nurtu realizmu ‘radykalnego’? Czy w ogóle można nazwać go realistą? Biorąc pod uwagę fakt, że o realizmie obrazu nie decyduje sposób jego namalowania, lecz rodzaj przekazu - Modzelewski jest niewątpliwie realistą, aczkolwiek jest to realizm bardzo subiektywny, będący wyrazem niezależności poglądów, bezkompromisowej, krytycznej postawy wobec rzeczywistości" (Danuta Kudła, Modzelewski, "Artelier", nr 1, 1992, s. 27-28).


PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.