Ucieczka spod sopki, 1990 r.

"Obserwuję otoczenie, w którym przebywam. To najprostsze rzeczy, które widzę. Żadne tam symbole. Ja to lubię, proste struktury, proste podziały, wyraźnie granice między kolorami. Bo obraz jest tylko pewną konsekwencją, umową. W obrębie tego prostokąta coś się dzieje. Rejestruję banał, drobiazgi, banialuki. To rozumieją wszyscy. Dlatego jest takie nośne. Każdy wie z autopsji, że za uproszczeniem kryje się niewyrażalny świat. Jego świat."
Jarosław Modzelewski, wypowiedź [w:] A. Glińska - Piątkowska, Jęzor nieznanego świata, "Kurier Polski" 1994, nr 100 (29.IV)

Jarosław Modzelewski to na arenie polskiej sztuki współczesnej artysta niezwykle charakterystyczny, operujący szczególnym rodzajem wrażliwości na otaczającą rzeczywistość. Prezentowaną, pochodzącą z lat dziewięćdziesiątych pracę Jarosława Modzelewskiego, zaliczyć można do okresu jego twórczości nazwanego w katalogu monograficznej wystawy z 2006 roku "stylem pięknym".
Powstające w tym okresie obrazy odznaczają się daleko idącym uproszczeniem form, przedstawiają najczęściej ludzi, którzy wykonują gesty i czynności opisane w tytułach. Wiele z tych scen odbywa się na pustych lub rozwiązywanych niezależnie od nich, nieokreślonych tłach. Wrażeniu hieratyczności służy też zmiana techniki malarskiej z olejnej na temperową, która nastąpiła w drugiej połowie dekady. Modzelewski tworzy w tym czasie obrazy wynikające z obserwacji rzeczywistości, zatrzymane w czasie. Ukazuje podchwycony w mgnieniu oka moment, przedstawiając go w sposób szczególny - nadając chwili potencjał wiecznego trwania. Obrazy tego okresu cechuje klarowność, wyciszony nastrój oraz szczególny rodzaj dekoracyjności wynikający z podporządkowania kompozycji regułom geometrii. Artysta rezygnuje ze detalu na rzecz uogólnienia formy i monumentalizmu przedstawienia. Ukazane w statycznych pozach postaci sprowadzone zostają do rekwizytu. Czystość formy współgra z czystością koloru, zawsze lokalnego o autonomicznej wartości. Tworzy intrygujący klimat poprzez skonfrontowanie świata rzeczywistego z wyobrażeniem artysty, przesyconym szczególnym rodzajem sugestii, że w przedstawionej sytuacji jest coś co umyka naszej percepcji. Sam artysta określił to zjawisko jako "rodzaj języka, którym mogę zaznaczyć, że gdzieś tam jest coś dalej, coś do czego można by wejść, zajrzeć, chociaż obraz daje tylko rodzaj złudzenia, rodzaj przypomnienia, że można tak zrobić".