Krucyfiks

Lambert-Rucki zainteresował się sztuką sakralną dość późno. Aż do lat trzydziestych pozostawał w kręgu paryskiej awangardy, przyjaźnił się m.in. z Kislingiem i Soutinem, dzielił pracownię z Modiglianim. Przez właściwie całe lata dwudzieste Lambert-Rucki wyrabiał sobie opinię kubisty i współkształtował styl Art Deco - tak przynajmniej zapamiętała go francuska krytyka z tego okresu. Do przesilenia w twórczości artysty doszło około roku 1925. Sztuka Lamberta-Ruckiego ochładza się wtedy i upraszcza. Pojawiają się w niej tematy religijne. Krystalizują się zainteresowania artysty, które wcześniej dawały o sobie znać jedynie punktowo. Mistycyzm Gauguina, rzeźba czarnej Afryki, tradycja sztuki chrześcijańskiej - z którymi artysta miał kontakt przez całe swoje artystyczne życie - nagle objawiają się w jego pracach z niespodziewaną bujnością form. Lambert-Rucki zaczyna wystawiać swoje prace w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych, zdobywa kilka zamówień na dekoracje budynków sakralnych. Dużo wystawia w Paryżu. Nie daje się równocześnie zaszufladkować jako artysta religijny i cały czas tworzy kompozycje w duchu kubizmu i Art Deco (wystawia je m.in. z młodym Le Corbusierem).