Para z parasolem

Lambert Rucki, bo tak pierwotnie brzmiało imię i nazwisko autora, należy do twórców odkrytych przez historię sztuki w ostatnich latach. W 2017 w Villa la Fleur w Konstancinie-Jeziornie odbyła się jego wystawa, która przybliżyła publiczności fenomen jego dorobku. Ruccy pochodzili ze Lwowa i mieli węgierskie korzenie. Lambert jednak przyszedł na świat w Krakowie, gdzie rodzina przeniosła się ze względu na służbę wojskową Ignacego, ojca artysty. Gdy zmarł on w 1900, jego dwunastoletni syn musiał zarabiać rysowaniem portretów na zamówienie. Wydaje się, że właśnie wtedy po raz pierwszy doszedł do głosu plastyczny talent chłopca. Od 1903 artysta kształcił się w krakowskiej Cesarsko-Królewskiej Państwowej Szkole Przemysłowej. Edukacja tam odebrana prawdopodobnie w dużym stopniu zaważyła na jego dojrzałym dziele, gdyż dawała przygotowanie w zakresie sztuki nie tyle wysokiej, ile stosowanej i wykorzystywanej w przemyśle. Szkołę autor ukończył w 1907 i wkrótce potem zapisał się do Akademii Sztuk Pięknych, gdzie uczęszczał do pracowni Józefa Mehoffera, utalentowanego malarza, ale i znakomitego projektanta.
Jak wielu młodych twórców kręgu akademii, wychowanych w duchu modernistycznej idei sztuki, Rucki zdecydował się w 1911 na wyjazd do Paryża. Do Francji przybył w czasie, gdy dla paryskiej bohemy artystycznej krakowską akademię porzucili również
Moďse Kisling i Simon Mondzain. Początkowo nie miał mieszkania i z trudnością przychodziło mu utrzymanie się. Pracował jako retuszer fotografii oraz dorywczy aktor. Na nowo podjął naukę - uczęszczał na zajęcia do Académie Colarossi, w której za niewielką opłatą można było szkicować z żywego modela. W orbicie Montparnasse’u i nowoczesnych kierunków w sztuce dojrzewało jego malarstwo.
W biografii artysty epizodem szczególnie ciekawym stała się Wielka Wojna. Urodzony w Galicji, był poddanym cesarza Franciszka Józefa. Od lipca 1914 stał się więc "wrogi" państwu, w którym przebywał od 1911. Wielu przybyszów znalazło się w podobnej sytuacji, dlatego decydowali się opuścić Francję lub ich internowano. Rucki przebywał w kilku obozach internowania aż do momentu, gdy w 1916 zaciągnął się do Legii Cudzoziemskiej i zasilił szeregi Armii Wschodu. Dotarł do Salonik w Grecji, gdzie żołnierze nie prowadzili działań wojennych. Uczestniczył w pracach misji archeologicznej, która badała i konserwowała bizantyjskie zabytki miasta. Zachwyt dekoracyjnością sztuki wschodniej towarzyszył Ruckiemu także w dojrzałej twórczości.
Po powrocie do Paryża, wyludnionego przez wojnę, artysta znów zamieszkał na Montparnassie. W 1919 wystawiał na Salonie Jesiennym, a w 1920 - na Salonie Niezależnych. Już wcześniej przyjaźnił się z Josephem Csákym, Węgrem sympatyzującym z kubizmem. Dzięki tej znajomości twórca wkroczył w krąg Léonce’a Rosenberga, marszanda kubistów, oraz stowarzyszenia Section d’Or. Poetyka geometrii i potocznego życia stały się osią malarstwa Polaka z początku lat 20. XX wieku. W galerii Rosenberga L’Effort Moderne prezentował nie tylko obrazy, lecz także mozaiki i przedmioty rzemiosła artystycznego. W gronie kubistów przezywano go "moizaicystą". Wtedy właśnie do głosu doszło jego dekoratorskie wykształcenie oraz fascynacja sztuką Wschodu. Wkrótce także zainteresował się afrykańską rzeźbą plemienną, estetyką, którą bez trudu można rozpoznać w jego rzeźbach od początku lat 20. Współpracował w tym czasie ze szwajcarskim projektantem Jeanem Dunandem. Zorganizował on grupę twórców nowoczesnego rzemiosła artystycznego, której pierwsza wystawa miała miejsce w Galerie Georges Petit w 1921. Rucki od tego czasu wykonywał rzeźby oraz projektował meble, drobne przedmioty, które kształtowały francuskie art déco i wizję awangardowego wnętrza. Po drugiej wojnie światowej uprawiał sztukę monumentalną. Dekoracja i wyposażenie świątyń jego autorstwa uformowały nowoczesny styl francuskiej sztuki sakralnej drugiej połowy XX wieku.
Koncepcja rzeźb prezentowanych na aukcji powstała w latach 20. XX wieku, kiedy to Rucki wypracował indywidualny styl, zawieszony między tradycją a nowoczesnością. Czerpał on z prostoty kubizmu i elegancji art déco oraz tworzył nową estetyczną wartość. Bohaterami rzeźb są zazwyczaj dwie postaci, najczęściej zbliżone lub splecione ze sobą, pomiędzy którymi dochodzi do intensywnej wymiany emocji i gestów, również żartobliwych, inspirowanych barwną osobowością tego okresu, Charliem Chaplinem.

Światowej sławy designer, malarz i rzeźbiarz polskiego pochodzenia. W 1911 roku ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie. Na stałe osiadł w Paryżu. W pierwszych latach pobytu we Francji dzielił pracownię z Modiglianim, przyjaźnił się z M. Kislingiem i E. Soutinem. W latach 30-tych zbył członkiem Związku Artystów Nowoczesnych (UAM) obok m.in. Le Corbusier'a. W drugiej połowie lat 30-tych zrealizował kilkadziesiąt masek i serię rzeźb zainspirowanych wiejskim folklorem (Księżycowa postać, Bociany, Strach na wróble). Zajmował się także sztuką sakralna, wykonał m.in. Drogę krzyżową do kościoła św. Teresy w Boulogne. "Uproszczonym, wysmukłym sylwetkom nie brak melancholii i zadumania polskich świątków ludowych." - Joanna Sitkowska-Bayle

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.