Chrystus frasobliwy

Jędrzej Wowro urodził się i całe niemal 73-letnie życie spędził w beskidzkiej wsi Gorzeń Dolny. Pasję i umiejętności rzeźbiarskie wykazywał już od wczesnego dzieciństwa. Biograf Wowry, Edward Kozikowski, zapisał gwarową opowieść artysty o jego podejściu do tworzenia: "Ale musze jeszcze wam powiedzieć, że jak zabierom do robienia jakiego wizerunku, to musi być spokój taki że ino. Nawet kura nie śmie przebiec przede mną, gdy strugom, ani spoźrzeć na mnie nikt nie może, bo zaroz po głowie mąt mi taki chodzi, że nic a nic robić nie mogę. Toć wicie, panie, że te śtuke to trzeba mieć nie ino w palcach, ale i tu - w głowie. I gdy zaczynom te swoje robote, to mam wielkie utrapieniena głowie i strach, czy aby wydole. Jus od rana zaczynom od słowa bożego, bo jakby jakie insze brzyćkie słowo mioł w gembie, to jus nic z całej roboty." (Edward Kozikowski, Wspomnienie o Jędrzeju Wowrze [w:] Emil Zegadłowicz i Edward Kozikowski, O Jędrzeju Wowrze snycerzu beskidzkim. Wspomnienia, szkice, wiersze i opowiadania, Warszawa 1957, s. 26).
"O Wowrze nie sposób mówić, nie wspominając jego krajana Emila Zegadłowicza, wybitnego poetę i prozaika pochodzącego z tej samej wsi, niemal rówieśnika (Wowro urodzony w 1864 roku, a Zegadłowicz w 1888, a więc o jedno pokolenie, niemniej w owych czasach przemiany następowały wolno, dopiero I wojna światowa nadała im przyśpieszenia). Tyle, że Zegadłowicz mieszkał w "kamiennym domu" czyli był "paniczem ze dwora", a Wowro w walącej się jedno izbowej chałupie z glinianym klepiskiem zamiast podłogi, co prawda odległej od tego "dwora" zaledwie o kilkanaście minut piechotą, ale społecznie i kulturowo leżącej na przeciwległym biegunie. Moment, kiedy te dwie wybitne indywidualności spotkał się, był przełomem w życiu Wowry, a w pewnym stopniu także Zegadłowicza. Stało się to, jak wiele "przełomów" niemal przypadkiem." (Jędrzej Wowro - Świątkarz Beskidzki, tekst Anna Kowalska - Lewicka, Wadowice 2006).