Chrystus frasobliwy

"Wowro nie brał od innych, niczego go nie uczono i nikogo nie naśladował. Cała twórczość płynęła z jego bogatego wnętrza. A jeśli już przyszło mu szukać natchnienia, to czerpał z otaczającej go przyrody, ludowej religijności, kazań i pieśni odpustowych, dawnych wierzeń w przeróżne demoniczne postaci i nieziemskie zjawy. (...) Chciałoby się rzec za Adamem Mickiewiczem - "Serce i czucie silniej mówi do mnie niż mędrca szkiełko i oko". W stosunku do żadnego innego artysty cytat ten nie jest bardziej prawdziwy. Tylko sercem i czuciem możemy zrozumieć i właściwie ocenić twórczość Jędrzeja Wowry." Anna Kowalska-Lewicka

Polski rzeźbiarz ludowy okresu międzywojennego. Nie chodził do szkoły i do końca życia został analfabetą. Pracował w kopalniach węgla w Ostrowie i Karwinie. Postacie świętych stały się częstym tematem jego rzeźb. W 1923 roku z jego twórczością zapoznał się Emil Zegałowicz, poeta, tłumacz, znawca sztuki, co było przełomowym wydarzeniem w życiu Wowry. Zegałowicz tworząc pierwszą kolekcję rzeźb Wowry, zachęcał swoich licznych gości do ich kupowania. Wowro stał się słynnym twórcą, inspiracją grupy literackiej Czartak, a jago dzieła wzbogaciły wiele polskich muzeów a także prywatnych kolekcji. W okresie międzywojennym pisano, że Polska miała trzech wielkich rzeźbiarzy - Wita Stwosza, Dunikowskiego i Wowrę. Jest niewątpliwie najwybitniejszym twórcą ludowym XX wieku.