Zielony, 2010 r.

"Bereś wprowadził specjalną kategorię obiektów, tzw. dokumentów rzeczowych. Są to materialne ślady przeprowadzonej akcji. Uważał, że dokumenty rzeczowe są ważniejsze niż rejestracja fotograficzna lub filmowa. Nie chodziło jednak o fetyszyzację wszelkich resztek pozostających po artystycznych działaniach. W swoich manifestacjach starał się, aby efektem akcji były obiekty materialne zdolne do przeniesienia - przynajmniej częściowo - przekazu powstającego w czasie akcji. Dokumentami rzeczowymi były często rzeźby powstałe w trakcie akcji lub przygotowane wcześniej, ale w istotny sposób użyte i przez to użycie materialnie zmodyfikowane i semantycznie dopełnione. Rozpoczęcie działalności akcyjnej nie było w przypadku Jerzego Beresia sięgnięciem po nowe medium, ale naturalnym rozszerzeniem działalności rzeźbiarskiej o nowe wymiary: wymiar biologiczny i wymiar czasu. (...) Twórczość Jerzego Beresia mimo bogactwa zawartych w niej wątków i różnorodnych możliwych do podjęcia płaszczyzn interpretacyjnych, jest twórczością niezwykle spójną. Jedną z jej bardziej charakterystycznych cech jest to, że mamy odczucie, iż autor poprzez swoje prace zwraca się wprost do nas i mówi o nas. To również zostało wcześnie dostrzeżone. Marek Rostworowski pisał w 1968 roku: 'jak wszystko, co robi Bereś, konstrukcje te są bezbłędne, natychmiast przekonujące, czyste w pomyśle i robocie. Rzeźby Beresia należą do najbardziej 'mówiących' dziel na wystawie (...)' Rzeźby i manifestacje Beresia 'mówiły' i 'mówią', chociaż nie zawierają w sobie prawie żadnych treści literackich. Nie są opowiadaniem ani reprezentacją. Beresiowi bardzo zależało na tym, żeby przekroczyć barierę hermetyzmu, która oddziela sztukę współczesną, zwłaszcza awangardową, od odbiorców, którzy nie należą do tzw. wernisażowego środowiska. Dbał, aby wśród wielowarstwowego przekazu jego prac, istniała również taka warstwa, która dotrze do odbiorcy, nawet jeżeli ten nie jest do odbioru sztuki przygotowany, nawet w sytuacjach, gdy jego stosunek do obiektu sztuki jest naiwny w tym sensie, że nie jest uprzedzony żadną wiedzą na temat sztuki; w sytuacjach, gdy artysta i jego dzieło są dla niego elementami 'rzeczywistości egzotycznej', pojawiającymi się niespodziewanie w jego codziennym świecie". Jerzy Hanusek, Jerzego Beresia między nami już nie ma…, [w:] Ablucje. Jerzy Bereś, Zbigniew Warpechowski, katalog wystawy, Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie, 30.01-09.03 2014, Sopot 2014, s.15-17

Realizował przede wszystkim rzeźby, akcje i performance, w których wykorzystywał stworzone przez siebie drewniane konstrukcje. Jego wypowiedzi najczęściej miały charakter politycznych, kontestujących PRL-owską rzeczywistość manifestów, głosił wyższość "aktu twórczego" nad przedmiotem. Sztukę Beresia najczęściej odczytuje się przez pryzmat metafory, niedopowiedzenia, złożonej symboliki (często o biograficznej proweniencji) oraz kulturowych klisz i skojarzeń. W 1956 ukończył rzeźbę na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w pracowni Xawerego Dunikowskiego. Już po dwóch latach miał pierwszą indywidualną wystawę w krakowskim Domu Plastyków. W 1960 roku rozpoczął realizację drewnianych form rzeźbiarskich, które sukcesywnie redukował i upraszczał. W cyklu "Wyrocznia", zapoczątkowanym w 1967, po raz pierwszy wykorzystał znalezione w polu kamienie, sznury konopne, fragmenty jutowych worków, drewnianych gałęzi i skórzanych rzemieni. O jego sztuce tak pisał Andrzej Osęka: "Nieoczekiwany kierunek nadał ludowości pod koniec lat sześćdziesiątych Jerzy Bereś: począł tworzyć kształty przypominające zabawki jarmarczne powiększone do nieprawdopodobnych rozmiarów, przedmioty - niby studzienne żurawie, widomie absurdalne. Tak jakby artysta chciał połączyć dostojeństwo i szlachetność drewnianych, zgrzebnych kształtów z surrealistycznym humorem. Dalsza ewolucja sztuki Jerzego Beresia doprowadziła go do konceptualizmu, jednak duch owej sztuki pozostał ten sam: powtarzają się tu czynności uroczyste, jak krajanie chleba, rozlewanie wina. Początkowo wydawało się to zbyteczne i pretensjonalne: taki stosunek do dzieła rzeźbiarskiego, który wykraczałby poza czystą kontemplację, który byłby czymś więcej (a w każdym razie - czymś innym) niż tylko oglądaniem eksponatu" (Andrzej Osęka, Wojciech Skrodzki, Współczesna rzeźba polska, Warszawa 1977, s. 13-14). W 1968 roku w warszawskiej Galerii Foksal Bereś zaprezentował swoją pierwszą akcję - "Przepowiednia I", która zapoczątkowała cykl jego manifestacji artystycznych. Ostatnia z nich odbyła się w roku jego śmierci w Sokołowsku. Był mężem wybitnej rzeźbiarki Marii Pinińskiej-Bereś.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.