Obraz 1515: Brzegi - łąka, 1992 r.

Czyste, pozbawione sztafażu pejzaże pojawiają się w twórczości Jerzego Dudy-Gracza rzadko i stanowią osobną grupę obrazów. Większość z nich powstała we wsi Brzegi koło bukowiny, w której artysta malował z przerwami od połowy lat 70. Jeździł tam ze swoim przyjacielem Władysławem Kubarkiem do mieszkającego tam jego brata - Jana.
Powstałe w Brzegach pejzażowe kompozycje Dudy-Gracza przedstawiają niekiedy chaty i łąki pokryte śniegiem, innym razem bliskie krajobrazom Jacka Malczewskiego szerokie, odkryte pola. Na tle jasno skodyfikowanego repertuaru motywów i kadrów pejzaży Dudy-Gracza prezentowany obraz "Brzegi-Łąka" wydaje się szczególnie interesujący. Artysta odszedł w nim bowiem od typowego dla siebie sposobu pasmowego komponowania widoków. Właściwie cała powierzchnia obrazu została przez artystę zagospodarowana wyboistym terenem i trawiastymi rozlewiskami. Na obrazie nie ma ani pasów nieba, ani typowych dla niego wierzb, ani też żadnych śladów obecności ludzkiej. Ograniczenie się do jedynie kilku motywów jest dla artysty nietypowe.

"Brzegi-Łąki" z 1992 roku wydają się doprowadzać do apogeum rysującą się stopniowo od roku 1980 politykę artystyczną Dudy-Gracza. We wstępie do wystawy "Powroty" (wystawy podsumowującej dorobek z lat 1983-1994), artysta mówił: "w stanie wojennym bardzo szybko pojąłem, że interwencyjno-ironiczne piętnowanie rzeczywistości PRL-u wygasa we mnie. Pojąłem że ten dotychczasowy zapis rzeczywistości z dnia na dzień, może i fortunny w malarskim sensie, funkcjonuje słabo jako forma wyrażania czasu lat osiemdziesiątych i dlatego nie ma sensu". Artysta zaczął w tym czasie tworzyć obrazy prowincjonalno-gminne, politycznie i społecznie wyciszone. Coraz rzadziej wykorzystywał motywy jednoznacznie odnoszące się do bieżącej polityki. Pejzaże, stanowiące zapis zmagania się artysty z naturą i wolne od piętna aktualności, wydają się stanowić metaforyczne rozwinięcie wspomnianego cyklu obrazów prowincjonalnych.
Po latach artysta wspominał: "[w Brzegach] studiowałem sobie i malowałem na własny użytek pejzaże bezludne - tam odzyskiwałem proporcje myśli i ducha, pogubione w życiu, w zgiełku cywilizacji, w chaosie życia społecznego i politycznego. Nowe myślenie (...) zaczęło zaludniać pejzaże ze wsi Brzegi. Dziwne uroki tej wsi i jej mieszkańców, tęsknoty i uniesienia tam przeżyte, zaczęły sytuować się niezmiennie w rzeczywistości (...)."