Obraz 2349: Działoszyn-Prometeusz, 1998 r.

Ukazany na obrazie pejzaż nie jest wytworem wyobraźni Dudy-Gracza. Namalowany krajobraz o wysokim horyzoncie jest realistycznym wyobrażeniem kamieniołomu w Lisowicach, małej miejscowości położonej niedaleko Działoszyna w województwie łódzkim. Ta nietypowa dla centralnej Polski skalista sceneria posłużyła artyście za dekorację do rozegrania sceny ilustrującej mit Prometeusza. To właśnie wprowadzenie nietypowego tła decyduje o tym, że obraz Dudy-Gracza jest realizacją typowej tak dla klasycznej poezji dramatycznej, jak i "wielkiego" malarstwa historycznego zasady decorum, według której wydarzeniom o wymowie tragicznej przystoi niezwykłe ujęcie. "Tragedii - pisał w jednym z wierszy Czesław Miłosz - przystoi oprawa skał potrzaskanych, piorunowych przepaści".

W dolnej części kompozycji malarz umieścił nagiego, zdeformowanego starością Prometeusza. Zamiast orła wydziobującego wątrobę mężczyzny widzimy swojskiego bociana. Tragiczny grecki mit nabiera w ujęciu Dudy-Gracza wymowy lokalnej. Historia rozgrywa się bez antycznego kostiumu i teatralnych rekwizytów. Bohaterowie obrazu nie epatują emocjami, a dramat wydaje się mieć charakter czysto psychologiczny. Równocześnie "spolszczenie" mitu dokonuje się tylko na płaszczyźnie ogólnej i "Obraz 2349" nie daje się wpisać w narodowościową wizję kultury. Duda-Gracz jest daleki od romantycznej ikonografii polskich Prometeuszów poświęcających się dla idei (ikonografii o tyle ciekawej, że inauguruje ją obraz obcy - kompozycja Horace`a Verneta z 1831 roku: "Prometeusz polski"). Jego scena, mimo wprowadzenia elementów lokalnego, polskiego kolorytu, utrzymuje charakter uniwersalnej przypowieści.
Duda-Gracz, co typowe dla jego twórczości z tego okresu, unika na prezentowanym płótnie dynamiki, gwałtowności i krzykliwych kolorów. Obraz rozegrany jest, jak wiele innych kompozycji artysty z lat 90., w subtelnych, świetliście bursztynowych tonach. Malarz potrafił ożywić kompozycję przez wprowadzenie delikatnych kontrastów tonalnych i zimnego, błękitnego pasa nieba, pozwalającego na rozbicie monochroniczności i oderwanie się od egzystencjalnego ładunku obrazu.