Pejzaż polski - roztopy, 1992 r.

POCHODZENIE:
- kolekcja prywatna, Polska


Duży wpływ na twórczość artysty miały doświadczenia z dzieciństwa, które upłynęło w cieniu Jasnej Góry. Częstochowa w latach 50. była miastem prowincjonalnym, żyjącym nabożeństwami i pielgrzymkami. Jako dziecko Duda-Gracz był świadkiem nie tylko polskiej religijności, lecz także prześladowań na tle politycznym. Przeżył aresztowanie ojca, następnie brata. Po latach wspominał, że dzieciństwo upłynęło "wśród ogrodów i płotów, pomyj wylewanych na ulicę. Wśród często złych i dziwacznych spojrzeń, pogardliwych słów i syczących szeptów, wśród obelg miotanych moim Rodzicom. Moje dzieciństwo mijało w lękach przed umarłymi i wiekami trumien. W smutku biedy mojego domu" ( Jerzy Duda-Gracz, [wstęp w:] Jerzy Duda-Gracz. Powroty. Obrazy prowincjonalno-gminne (1983-1993), [red.] Iwona Pawłowska, Bielsko-Biała 1994, s. 10). Wszystkie te elementy niczym cytaty zostaną przelane na płótna artysty. W konfrontacji z jego twórczością widać, jak bardzo te przykre wydarzenia wyryły się w jego pamięci i zaciążyły na sposobie postrzegania polskiej rzeczywistości. Duda-Gracz ukończył lokalne liceum plastyczne, po czym podjął ważną decyzję o wyrwaniu się z Częstochowy, która w jego odczuciu artysty była zdominowana przez atmosferę strachu. Kolejnym etapem w życiu artysty stały się studia na Wydziale Grafiki w katowickiej filii ASP im. Jana Matejki. Przez te wszystkie lata jego mentorem pozostawał malarz realista Edward Mesjasz, który nauczył go patrzeć czy wręcz podglądać pejzaż i ludzi, a także wpoił mu dystans wobec awangardy. Posługiwanie się popularnym wówczas językiem abstrakcji nie pozwalało artyście na rozrachunek z obsesjami i wspomnieniami dziecka i na napiętnowanie tego, od czego próbował się wyrwać jako nastolatek. W jego realizacjach widać również inspirację największymi twórcami sztuki polskiej, takimi jak Julian Fałat, Józef Chełmoński, a w szczególności Witold Wojtkiewicz.
Prezentowana praca należy do cyklu "obrazów prowincjonalno-gminnych", którym artysta pragnął "przypieczętować, zamknąć całe swoje życie zawodowe i osobiste, stanowiące przecież jedno i warunkujące się nawzajem"(tamże). Cykl ten malował od 1983; była to swoista odpowiedź na ogłoszony wcześniej stan wojenny, który wpłynął na decyzję zarzucenia twórczości o wydźwięku nie tyle ironicznym, ile interwencyjnym. Artysta przyznawał, że w obliczu tak radykalnej decyzji ówczesnego rządu zapragnął odciąć się od metki "błazna piętnującego 'wady i przywary' socjalizmu" (tamże).
Artysta od 1975 wraz ze swoim przyjacielem wyjeżdżał z Katowic, gdzie został docentem oraz nauczycielem akademickim malarstwa i grafiki, do wsi Brzegi, usytuowanej nieopodal Bukowiny Tatrzańskiej. Tam na własny użytek studiował krajobraz, wykonywał szkicowe pejzaże, które następnie stały się tłem dla akcji jego obrazów. Tak wspominał te wyjazdy: "tam odzyskiwałem proporcje myśli i ducha, pogubione w życiu, zgiełku cywilizacji, w chaosie życia społecznego i politycznego". Poprzez kameralny pejzaż pragnął udowodnić, że w swojej twórczości nie ogranicza się do postawy satyryka, ale także opiewa piękno polskiego krajobrazu. Obraz ten jest swoistym credo artysty, który mimo że nie szczędził ojczyźnie i jej mieszkańcom złych słów i goryczy, w głębi ducha wiedział, że tkwi w niej dobro i swoiste piękno. W obrazie tym ujawnia się jego przywiązanie do rodzimego krajobrazu i przyznanie się do "przynależności do świata prowincji, wszelkiej powiatowości, peryferyjności, do świata drugorzędnego z jego podejrzanym pięknem i smutkiem, śmiesznościami, kompleksami i zbiorowiskiem tych wszystkich grzechów, które tutaj na obrzeżach Europy zakwitają z taką rozpaczliwą siłą, z taką miłością nieodwzajemnioną, z tryumfującą głupotą i chamstwem, a wreszcie z lirycznym, tęsknym, cichym smutkiem. A na te obolałe, ukochane miejsca, które usiłuję ogarnąć obrazami, przykładam - i sobie, i tym miejscom - plastry łagodzące ból życia. Lecz nie byłbym sobą, gdybym jeszcze nie zaznaczył tego wszystkiego stygmatami chorób, zniszczenia, przemijania i śmierci" (tamże, s. 9).
W 1969 r. otrzymał dyplom na Wydziale Grafiki w Katowicach. W 1984 r. jego prace wystawiane były na weneckim Biennale Sztuki. W swej twórczości często posługiwał się pastiszem, groteską, karykaturą postaci ludzkich. Tworzył sceny rodzajowe, oparte na tradycji malarskiego surrealizmu i ekspresjonizmu. Jego obrazy znajdują się w kolekcjach czołowych Muzeów Narodowych (Kraków, Warszawa, Gdańsk, Poznań) a także w Muzeum Sztuki w Łodzi.

PODATKI i OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.