DWIE TANCERKI I FAUN

Pisarz, teoretyk sztuki, grafik i malarz reprezentujący w sztuce polskiej nurt ekspresjonizmu. Studia artystyczne odbył w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Józefa Unierzyskiego (1904-1906). Naukę kontynuował w Paryżu (1907-10) i w Monachium (1913). Był współzałożycielem poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych. W 1917 roku założył wraz z bratem Witoldem dwutygodnik literacko-artystyczny "Zdrój", którym kierował do 1922 roku; pismo współredagował duchowy przywódca polskiego ekspresjonizmu Stanisław Przybyszewski. (…) W 1918 roku Hulewicz wstąpił do ugrupowania Bunt wysuwającego program pokrewny ideom niemieckiego ekspresjonizmu. (…) Jako teoretyk grupy Hulewicz drukował artykuły programowe i propagował ekspresjonistyczną postawę na łamach "Zdroju". (…) Swe prace prezentował od 1907 roku w Paryżu na Salon des Independants i Salon d'Automne. Brał udział w ekspozycjach TPSP w Krakowie, Lwowie i Poznaniu, Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych i Instytutu Propagandy Sztuki w Warszawie. Uczestniczył w I wystawie Koła Artystów Wielkopolskich w Poznaniu (1914), oraz we wspólnych prezentacjach Buntu i Formistów w Krakowie (1918), Warszawie (1919, 1920), Poznaniu (1919/1920) i Lwowie (1920). Indywidualne wystawy artysty odbyły się w poznańskim TPSP w 1910 i 1916 roku. Obszerne prezentacje jego twórczości miały także miejsce w krakowskim TPSP w 1907 roku i warszawskim TZSP w 1909 roku Spuścizna artystyczna Hulewicza uległa zniszczeniu w czasie powstania warszawskiego w 1944 roku. Hulewicz malował wizyjne kompozycje wypełnione fantastycznymi istotami zapożyczonymi z ikonografii symbolizmu, portrety, akty i pejzaże. Szczególne miejsce zajmowały w jego dorobku obrazy
o tematyce religijnej, znamiennej dla nurtu ekspresjonistycznego. Około 1917 roku skoncentrował się na twórczości graficznej, która swą awangardową formą dawała najpełniejszy wyraz ekspresjonistycznej postawie twórcy. (…) Artysta projektował ponadto okładki i winiety "Zdroju", zajmował się ilustratorstwem, ekslibrisem oraz rze¼bą. Był autorem dramatów, powieści i pism filozoficzno-estetycznych; uprawiał krytykę artystyczną. W początkowej fazie swej twórczości malarskiej Hulewicz pozostawał pod wpływem estetyki kubizmu i futuryzmu; syntetyzował i geometryzował formy, nadawał paralelny rytm płaszczyznom, skalę barwną zawężał do tonacji brązów, zieleni i bieli. W pó¼nych latach 30-tych istotnej wagi nabrało w jego kompozycjach wzajemne oddziaływania barw i zróżnicowanie fakturalne; w jego sztuce pojawiły się ponadto tendencje klasycyzujące przejawiające się w sięganiu po motywy do mitologicznych ¼ródeł. Będący przedmiotem ekspertyzy obraz Dwie tancerki i faun nosi cechy stylistyczne typowe dla postkubistycznej fazy twórczości Hulewicza przypadającej na pó¼ne lata 20-te. Wówczas w sztuce artysty zaczęły występować wątki antyczne, czego przykładem najbardziej znanym jest słynna Leda z łabędziem (1928, Muzeum Narodowe w Warszawie). (…) Formy omawianej kompozycji poddane zostały geometryzującej stylizacji, rozbite na pryzmatyczne płaszczyzny i podporządkowane wewnętrznym rytmom, które stanowią oczywisty ekwiwalent wartości muzycznych. Muzyczność kompozycji Hulewicza występuje w dwóch płaszczyznach: tematu obrazu - koncertu fauna i tańca oraz rytmu osiągniętego poprzez zgeometryzowane formy, ostre odcinki linii kreślących kontury i światło poddane również swoistemu staccatowemu rytmowi. Zgeometryzowane postacie tancerek ujęte w kontrapoście przywodzą na myśl obrazy niemieckich ekspresjonistów (np. Macke), do których Hulewicz w swej twórczości nawiązywał. Umowność przyjętej konwencji obrazowania podkreśla kolorystyka zdominowana w partii aktów przez ugry i fiolety, a w partiach pejzażu przez oliwkowe zielenie i brązy. Całość dopełnia charakterystyczne dla artysty poczucie humoru brzmiące w przeciwstawieniu marionetkowego ruchu tancerek melancholijnemu skupieniu fauna. Wymienione powyżej cechy formalne kompozycji, jak też sygnatura pozwalają stwierdzić - zgodnie z obecnym stanem naszej wiedzy - że przedstawiony do ekspertyzy obraz jest oryginalnym dziełem Jerzego Hulewicza.