Kobieta z papierosem, 1925 r.

Obraz posiada ekspertyzę: Zenobii Karnickiej oraz Agnieszki Salamon

Był członkiem ugrupowań artystycznych Bunt, ZPAG i Koła Artystów Grafików Reklamowych. Studia artystyczne odbywał w krakowskiej ASP w l. 1904-06, uzupełniając je następnie w Paryżu i Monachium. Zorganizował i kierował spółkę wydawniczą "Ostoja". Był jedną z czołowych postaci i teoretykiem polskiego ekspresjonizmu. Wydawał dwutygodnik "Zdrój" (1917-20), który redagował przy współpracy S. Przybyszewskiego. Najwybitniejsze utwory i najbardziej charakterystyczne poglądy opublikowane w "Zdroju" w l. 1917-19, wydał Hulewicz w tomie "Brzask epoki" (Poznań, 1920 r.), zaopatrując go we wstęp, w którym formułował m.in. istotę nowej sztuki: "Spojrzenie od wewnątrz. Synteza. Pragnienie istotności; usłużenie Formy Treści. Docieranie do głębi bezpośrednie". W latach późniejszych przejął obowiązki kierownika działu literackiego warszawskiego "Kuriera Porannego", założył również prywatną szkołą malarską. We własnej twórczości plastycznej urzeczywistniał antyestetyczne założenia ugrupowania Bunt. Malował wizyjne kształty potworów (nieco witkacowskie), akty, portrety, ptaki; ekspresyjne drzeworyty o grubych konturach i silnych kontrastach czerni i bieli. Zajmował się także ilustratorstwem (J. Słowacki, Genezis z ducha, 1918; E. Zegadłowicz, Powsinogi beskidzkie 1925, 2 wyd.; Czartak. Zbiór poetów u Beskidzie, 1925). Ogłosił drukiem wiele artykułów, pism filozoficzno-estetycznych oraz dramatów i powieści. W okresie okupacji współpracował z bratem Witoldem przy wydawaniu tajnej prasy podziemnej. Dorobek malarski i rękopisy Jerzego Hulewicza uległy zniszczeniu w czasie Powstania Warszawskiego.