Kompozycja, 1959-62 r.

Jerzy Kujawski to artysta, którego twórczość stanowi istotny wkład w tworzenie awangardy europejskiej drugiej połowy XX wieku. Jako artysta, jest znakomitym przykładem związków, jakie łączyły polskich artystów z międzynarodowym modernizmem. Tworząc zręby powojennego surrealizmu, był jednym z pierwszych malarzy abstrakcji lirycznej. W dziedzinie sztuki abstrakcyjnej eksperymentował z materią, w malarstwie figuratywnym dyskutował z kulturą popularną, a wreszcie w odwołaniu do nieortodoksyjnej tradycji surrealizmu, stworzył podwaliny pod późniejszą sztukę ciała.
Artysta urodził się w Ostrowie Wielkopolskim w 1921 roku. Wysiedlony z rodzinnych stron, okres wojenny spędził w Krakowie i Warszawie. Podczas pobytu w stolicy, zaprzyjaźnił się z Marianem Boguszem, a w Krakowie - z kręgiem młodych artystów, do którego należał Tadeusz Kantor, Tadeusz Brzozowski i Jerzy Nowosielski. Kujawski był współtwórcą podziemnego teatru, prowadzonego następnie przez Kantora. Był już wtedy uznawany za surrealistę
W roku zakończenia wojny, Kujawski wyemigrował do Paryża. Szybko nawiązał kontakt z tamtejszą awangardą skupioną wokół André Bretona, który właśnie wrócił z Nowego Jorku. Polski artysta wziął udział w słynnej drugiej międzynarodowej wystawie nadrealistów w Galerii Maeght, zorganizowanej w przez Bretona i Duchampa, na którą zaproszono najważniejszych przedstawicieli tego nurtu. Zaprezentował na niej obraz "La Dichotomie de Soleil", czyli "Dychotomia Słońca". Celem wystawy było ponowne zjednoczenie surrealistów w powojennej rzeczywistości. Był to okres, w którym narodził się ścisły związek pomiędzy nadrealizmem i okultyzmem w sztuce. Ten wątek doskonale oddała wystawa, której głównym tematem był "nowy mit", zaś zaaranżowana była na podobieństwo ścieżki inicjacyjnej, zawierającej "Hol Przesądów", "Totem Wszystkich Religii", "Labirynt Inicjacji" i tym podobne.
Od czasów wystawy przyjaźnił się z surrealistycznymi poetami: Yvesem Bonnefoyem i Ivanem Gollem, nieco później z Michelem Butorem. Sztuka Kujawskiego drugiej połowy lat 40. to surrealistyczne malarstwo, grafika i rysunek rozgrywające się na granicy realności i snu, pełne zaskakujących organicznych form i wyobrażeniowych figur.
Od końca lat 40. do połowy 50., Jerzy Kujawski zaczął tworzyć prace w nurcie malarstwa informel. Należał tym samym wraz z Hansem Hartungiem, Pierre’m Soulgasem i Robertem Matty do grupy prekursorów abstrakcji lirycznej. To właśnie od niego wielu polskich artystów dowiedziało się o malarstwie ekspresjonizmu abstrakcyjnego, który za Odrą stał się niebywale popularny. Nadal jednak tradycja surrealistyczna odgrywała ważną rolę w jego twórczości.
Utrzymując bliskie relacje z polskim środowiskiem artystycznym, miał duży wpływ na rozwój twórczości Alfreda Lenicy i Jerzego Skarżyńskiego. Często spotykał się też z Kantorem, Brzozowskim i Boguszem - w 1957 to właśnie w Galerii "Krzywe Koło" odbyła się jego pierwsza wystawa indywidualna.
W początkach lat 60., Kujawski zajmował się malarstwem materii. Zamiast wolno ściekającej farby, zaczął uwypuklać bogatą fakturę swoich obrazów. Ulubioną techniką stał się papier naklejony na płótno. Eksperymentował w tamtym czasie z różnymi technikami wywołującym zaskakujące skojarzenia, takimi jak dekalkomania. Jerzy Kujawski przywiązywał szczególną wagę do wartości wyobrażeniowych obrazu, które prowokowała bezprzedmiotowa forma.
Gwałtowny zwrot w twórczości Jerzego Kujawskiego miał miejsce w połowie dekady lat 60., kiedy zbliżył się do kręgu krytyków i artystów skupionych wokół czasopisma "Opus International", redagowanego przez Jean-Clarence’a Lamberta. Powrócił do figuracji i surrealistycznej wyobraźni, choć przetworzonej w kontekście współczesnego mu świata, pełnego klisz kultury masowej. Nadal eksperymentował z technikami typowymi dla prac na papierze: monotypią, kalkomanią, serigrafią. Z czasem, popkulturowe wątki wyparł wątek poetyki pokawałkowanego ciała i erotycznych obsesji.

Wysiedlony w trakcie wojny z Wielkopolski mieszkał na zmianę w Warszawie i Krakowie. Studiował na krakowskiej ASP. Po wojnie zamieszkał w Paryżu. Nawiązał kontakty z paryską awangardą a przede wszystkim André Bretonem. W 1947 r. wystawiał na słynnej, międzynarodowej, wystawie surrealizmu w Galerii Maeght w Paryżu. Od końca 1949 roku, aż po drugą połowę lat 50., Kujawski był twórcą abstrakcji gestu i malował obrazy, w których podważał zasady kompozycji figuralnej, kładąc nacisk na przypadek, automatyzm, swobodny układ kształtów i kolorów, niekontrolowaną ekspresję. W 1957 r. miał w Polsce pierwszą wystawę indywidualną w Krzywe Koło w Warszawie, na której pokazał całą serię obrazów informel. Początek lat 60. w sztuce Kujawskiego to zainteresowanie przede wszystkim malarstwem materii. W drugiej połowie lat 60. porzucił abstrakcję i ponownie nawiązał do figuralnej wyobraźni, ale przefiltrowanej przez ikonosferę świata mediów. Inspirował się współczesnym otoczeniem i kliszami zaczerpniętymi z kultury masowej. Coraz częściej sięgał po monotypię, kalkomanię i serigrafię a więc do technikę budowania obrazów stosowanych przez artystów pop kultury. Ten typ twórczości w różnych wariantach, bliski sztuce końca wieku, będzie dominował aż po ostatnie prace z lat 90.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.