Droga, 1978-82 r.

Prezentowana praca powstała na przełomie lat 70. i 80. i stanowi jeden z najbardziej ikonicznych pejzaży Mierzejewskiego. Artysta tworzył przede wszystkim nastrojowe, medytacyjne widoki natury, utrzymane w monochromatycznych barwach, wydobywanych za pomocą stonowanego, często redukcyjnego traktowania formy plastycznej. Na kontemplacyjny charakter jego malarstwa z pewnością znaczący wpływ miała praca na Wyższej Szkole Teatralnej i Filmowej w Łodzi, gdzie przez długi czas pełnił funkcję dziekana Wydziału Operatorskiego. Jego fascynacja filmem zaczęła się w końcu lat 40., kiedy to realizował pierwsze filmy artystyczne i dokumentalne, a później także telewizyjne. Fascynowały go miejsca wspólne plastyki i filmu, o których często pisał w tekstach krytycznych i teoretycznych.

W malarstwie Mierzejewskiego doskonale widać inspiracje długimi ujęciami i statycznymi kadrami, a każdy z obrazów artysty to subiektywny zapis niepowtarzalnej atmosfery chwili. Maciej Mazurek, w tekście "Malować niewidzialne" pisał: "Tytuł tego komentarza, (...) był artystycznym programem tego wielkiego malarza, który na pierwszy rzut oka wydaje się być paradoksem, bo malować oznacza ujawniać widzialne. Ale to tylko pozorny paradoks, który nie odnosi się do malarstwa pojmowanego jako coś dekoracyjnego, tylko estetycznego. Malarstwo, tak jak je definiował Jerzy Mierzejewski, ma poruszać myśli, emocje, wrażliwość, a więc to, co niewidzialne, a co decyduje o głębi i jakości tego, co nazywamy człowieczeństwem. Dokonuje się to za pomocą środków, które są charakterystyczne dla malarstwa, które decydują o differentia specifica tej szlachetnej i wymagającej dziedziny sztuki. Patrzymy za sprawą oczu, ale to, co decyduje o odbiorze obrazów, nie zależy w pierwszym rzędzie od oka. Oczy są pasem transmisyjnym obrazów do duszy. Wkraczamy zatem do świata niewidzialnego, którego nie sposób naukowo zdefiniować, a którego istnienia jesteśmy pewni. Ten niewidzialny świat to obszar, w obrębie którego objawia się sztuka. W tym wielkim niewidzialnym obszarze dokonuje się interpretacja widzialnego i praca ducha, która ten obszar czyni nieskończonym, albo odkrywa jego nieskończoność. Są w nim metafizyczne i mistyczne przestrzenie, moce dobre i złe. Z tej niewidzialnej przestrzeni wynika to, co widzialne. Dokonuje się to już na elementarnym, osobniczym poziomie. Od naszego stanu emocjonalnego zależy, jak postrzegamy to, co widzialne. I tylko sztuka, która ma zdolność wnikania w te przestrzenie, jest wartościowa i ma znaczenie. I niewielu jest malarzy w sztuce współczesnej, którzy te rejony przybliżali i przybliżają, mają do nich wgląd. W polskiej sztuce do tych uprzywilejowanych należał Jerzy Mierzejewski" (Jerzy Mierzejewski. Malarstwo, rysunek, katalog wystawy w Płockiej Galerii Sztuki, 15.07-18.08 2013, Płock 2013, s. 13).

W latach 1937-39 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, w pracowni prof. Mieczysława Kotarbińskiego. Dyplom uzyskał w 1956 r. W latach 1944-46 uczestniczył w organizacji i pierwszych wystawach Związku Polskich Artystów Plastyków, w latach 1954-60 był prezesem sekcji malarskiej Związku w Warszawie. Związany był również z Wyższą Szkołą Teatralną i Filmową w Łodzi, gdzie pełnił funkcję dziekana Wydziału Operatorskiego, Wydziału Reżyserii, a także prorektora. W 1976 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w 1990 profesorem zwyczajnym. Przez długi czas przebywał za granicą, wiele wystawiał w Stanach Zjednoczonych, Holandii, Belgii, Niemczech, między innymi na wystawie "The Selective Eye" w Grown Tower Gallery w Los Angeles (1970), gdzie obok prac J. Mierzejewskiego eksponowane były dzieła Picassa, Chagalla, Braque'a. Pod koniec lat 80. artysta powrócił na stałe do Polski. W 1997 był laureatem Nagrody im. J. Cybisa. W 2004 roku w Muzeum Narodowym w Warszawie odbyła się duża wystawa Mierzejewskich - Jerzego, jego brata, Andrzeja oraz ich ojca, Jacka. W 2006 roku Jerzy Mierzejewski otrzymał tytuł Doktora Honoris Causa PWSFTviT w Łodzi.

Podatki i opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.