Portret kobiety, 1995

Studia artystyczne rozpoczął w 1940 w Kunstgewerbeschule w Krakowie. W 1942 zgłębiał tajniki malowania ikon w Ławrze św. Jana Chrzciciela pod Lwowem. W Krakowie związany był z kręgiem artystów, którzy utworzą po wojnie Grupę Krakowską. W latach 1945-47 kontynuował naukę w ASP w pracowni E. Eibischa. W okresie 1947-50 pracował jako asystent T. Kantora w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Krakowie. Na przełomie 1948/49 wziął udział w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej prezentując obrazy przynależne do nurtu abstrakcji geometrycznej. W okresie socrealizmu zajmował się scenografią oraz malarstwem monumentalnym dekorując cerkwie i kościoły. W l. 1957-62 piastował funkcję profesora w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi. Następnie podjął pracę dydaktyczną w macierzystej uczelni, którą kontynuował do 1993. W drugiej połowie lat 50. ukształtowała się znamienna dla Nowosielskiego stylistyka zakorzeniona w konwencjach malarstwa bizantyjskiego i wczesnego renesansu włoskiego. Artysta wypracował oryginalną formułę portretową. Prezentowaną kompozycję cechuje znamienna dla chińskiego malarstwa na jedwabiu asceza środków wyrazu. Istotną rolę odgrywa tu pusta przestrzeń tła, nieskazitelna biel papierowego podłoża, która dematerializuje wizerunek, nadaje mu charakter wizji lub wspomnienia. Przestylizowane na wzór wczesnorenesansowego malarstwa sienieńskiego rysy modelki upodabniają się do maski o idealnie symetrycznych i regularnych liniach. O dekoracyjnych walorach rysunku decyduje bezwzględna czystość konturu, który dla wzmocnienia swego duktu miejscami podwaja się by gdzie indziej znów przybrać postać kruchej, pojedynczej linii.