Portret mężczyzny/ na odwrocie martwa natura, 1945 r.

Malarstwo Jerzego Nowosielskiego stanowi na gruncie sztuki polskiej zjawisko bez precedensu. Artysta wcześnie, bo już w latach 40, sformułował autonomiczny sposób obrazowania i wypracował zasady swego stylu zdradzającego fascynację sztuką ruską i malarstwem ikony. Już około 1945 r. - jak twierdził Tadeusz Kantor - miał Nowosielski początki "nostalgii bizantyjskiej".
Artysta w ramach swego prostego i niby-naiwnego stylu starannie i dobitnie określa granice każdej plamy barwnej. To precyzyjne okonturowanie sprawia, że malowane przez niego postacie i przedmioty stopniowo zaczynają przyjmować kształty zamknięte i skończone. Nie bez znaczenia dla autonomicznego sposobu określania przedmiotu jest także specyficzna kolorystyka obrazów Nowosielskiego - użycie kolorów ostrych, często w skontrastowanych ze sobą zestawieniach tworzących zgrzytliwe dysonanse, oparte, jak zresztą cała twórczość artysty na kontraście prymitywu i wyrafinowania.
Od początku twórczości Nowosielskiego jego zainteresowania koncentrowały się wokół portretu i martwej natury. "W martwych naturach występują nieledwie wyłącznie emaliowane naczynia kuchenne sprowadzone do maksymalnie zsyntetyzowanych form, umieszczane na jednolitych tłach. Uproszczone, oschłe i dosłowne. Przez ich wyizolowanie ze zwykłego kontekstu, obdarzenie bytem niezależnym i odrealnienie przez intensywność barw - nabierają nieoczekiwanej poetyki i patosu. Dzięki ich monumentalizacji, wydzielającej linii konturowej i zgrzebnym kontrastom rozbłysków bieli lub świecącego koloru przeciwstawionego dominancie tła - zyskują one pozajednostkową, a nawet ponadprzedmiotową wymowę symboli" (B. Kowalska, Polska awangarda malarska 1945 - 1970, Warszawa 1975, s. 97).