Bez tytułu, 1958 r.

"W moim artystycznym credo pewno znalazłyby się słowa: "Wierzę w sztuk pięknych obcowanie", czyli parafraza wyznania wiary w świętych obcowanie z teologicznego Credo. I chyba każdy artysta, zapytany czy w to wierzy, odpowiedziałby twierdząco. Niestety, w Polsce w tym przypadku ogromna większość "respondentów" należałaby do kategorii wierzących, ale niepraktykujących. Tak, bo nasze sztuki piękne i ich "fani" niezbyt interesują się sobą wzajemnie." (Jerzy Tchórzewski, Malarstwo, Galeria Otwarta X-XI.1998)

Malarstwo Jerzego Tchórzewskiego jest przykładem "abstrakcji gorącej", która eksponuje żywiołowy, biologiczny element procesu twórczego. Sam artysta pisał w 1962 roku: "Sądzę, że rolą malarza jest wywoływać życie, przemieniać bierną materię plastyczną w pulsujący życiem organizm. Jest w tym coś z pierwotnego procesu rozniecania ognia, kiedy z dwu zimnych, martwych polan drzewa tryskała iskra, powstawał żywioł. Człowiek, który ten żywioł wywoływał, był początkowo sam wobec rzeczy martwych. Miał tylko w sobie energię i potrzebę. Konieczność wywołania innej energii. Gdy ta wytrysła, stawał wobec czegoś, co odtąd żyło własnym, odrębnym intensywnym życiem." Artysta studiował w krakowskiej ASP. Związany był z Grupą Krakowską. Debiutował w 1948 r. na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie. Wystawiał też razem z międzynarodową grupą Phases. Wziął udział w wystawie w warszawskim Arsenale "Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi" w 1955, gdzie zdobył nagrodę. Pracował jako pedagog w ASP do czasu przejścia na emeryturę w 1998 r. W 1986 otrzymał niezależną Nagrodę im. Jana Cybisa. Malarstwo artysty bliskie surrealizmowi od wczesnej młodości - fantastyczne stwory i postacie w wyimaginowanych pejzażach - ewoluowało w kierunku abstrakcji. Od lat 70. podejmował tematykę religijną. Oprócz sztuk plastycznych Tchórzewski zajmował się poezją. Zbiór wierszy z lat 1988-1996, pt. "Wieczny początek gwałtownej chwili" ukazał się pośmiertnie w roku 2003.