Cykl pięciu akwarel z podróży artysty do Sigmaringen, 1864 r.

POCHODZENIE:
- kolekcja dr. F. W. Wenzla, Niemcy
- kolekcja prywatna, Niemcy

Prezentowana seria akwarel powstała w czerwcu 1864 roku podczas podróży Józefa Brandta do Sigmaringen na terenie Badenii. Artysta podróżował wówczas z Karlem Stehlem, zaprzyjaźnionym inspektorem Królewskiego Teatru Dworskiego w Monachium, który urodził się właśnie w tej małej miejscowości. Artysta w pięciu akwarelowych scenkach skupił się na perypetiach 20-letnich młodzieńców podczas wyjazdu na niemiecką prowincję. W pierwszej przybywają do wsi z zamiarem malowania koni. Kolejno Brandt przedstawia sceny: przygotowania do spoczynku, malowania koni w stajni, kiedy okoliczne dzieci podglądają artystę, wyrobu w kuchni masła i kleju na potrzeby malarskie oraz tańca w izbie chaty. Każda z kompozycji została opisana poniżej za pomocą humorystycznej inskrypcji albo dialogu postaci ze sceny. Teksty zostały wykonane prawdopodobnie przez Stehlego – Józef Brandt znał wówczas niemiecki zbyt słabo. Akwarele artysty charakteryzuje subtelna kolorystyka, syntetyczna plama barwna oraz nieco karykaturalny styl, w którym autor wypowiadał się jedynie na początku kariery.

Po ukończeniu Instytutu Szlacheckiego w 1858 wyjechał na studia inżynierskie do paryskiej École des Ponts et Chaussess, ale za namową Juliusza Kossaka poświęcił się studiom malarskim. Przez pewien czas uczył się w pracowni Leona Cognieta, a także korzystał z porad Juliusza Kossaka i Henryka Rodakowskiego. W 1862 wyjechał do Monachium, gdzie rozpoczął naukę w pracowni F. Adama oraz T. Horschelta, a od 17. 02. 1863 studiował w Akademii Monachijskiej, głównie pod kierunkiem K. von. Piloty’ego. W 1869 otrzymał medal 1 klasy na międzynarodowej wystawie w Glaspalast, a od 1878 był honorowym profesorem Akademii. Na stałe osiadł w Monachium, gdzie w 1866 założył pracownię, która skupiała wszystkich przebywających w tym mieście polskich artystów. Od około 1875 prowadził rodzaj nieurzędowej prywatnej szkoły dla młodych malarzy, głównie Polaków. Monachium opuszczał jedynie w miesiącach letnich, które spędzał w swoim majątku Orońsk pod Radomiem oraz podróżując po Podolu, Wołyniu, Ukrainie i europejskiej części Turcji. Był czynnym działaczem Münchener Kunstverein - w latach 1864 - 1913 był członkiem zwyczajnym tego stowarzyszenia, a w roku 1874 i 1875 był członkiem zarządu. Zdobył ogromne powodzenie wśród publiczności oraz wiele najwyższych odznaczeń i tytułów - w 1891 otrzymał wielki złoty medal na międzynarodowej wystawie w Berlinie, od 1875 był członkiem berlińskiej Akademii Sztuki, od 1878 honorowym profesorem Akademii Bawarskiej, a od 1900 członkiem honorowym Akademii Sztuk Pięknych w Pradze. Był przede wszystkim malarzem batalistą. Scenerią przedstawianych przez artystę wydarzeń były najczęściej wschodnie kresy siedemnastowiecznej Rzeczpospolitej, w epoce wojen kozackich i najazdów tatarskich. Główne motywy obrazów artysty to kozacy, Tatarzy, lisowczycy, rycerstwo polskie XVII, gdzie najważniejszą rolę odgrywały konie w efektownych ruchach i barwne postacie jeźdźców w ferworze walki, także sceny z polowań i hałaśliwych bazarów. Obrazy artysty znajdują się prawie we wszystkich muzeach polskich, a także w zbiorach i kolekcjach prywatnych w Europie i Ameryce.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.