Kozak na koniu

Obiekt posiada orzeczenie o autentyczności dr Kazimierza Buczkowskiego i Feliksa Kopery z 16.XII.1944 r.: „Przedmiot orzeczenia: Obraz malowany farbami olejnymi na płótnie. Wymiary: wys. 47 cm – szer. 62 cm – Przedstawia Kozaka na koniu. Dołem na prawo sygnowany Józef Brandt | z Warszawy | Monachium’. Opis obrazu: Po pokrytej trawą ziemi jedzie ku lewej na ciemnym koniu mężczyzna w średnim wieku, widziany z profilu. W prawej ręce trzyma wodze, lewą wspiera na pasie. Ubrany w czapkę z tkaniny z piórem i zwisającym czerwonym wierzchem, w czerwony żupan i buty z cholewami oraz płaszcz zarzucony na plecy. Przy boku wisi krzywa szabla. Przed nim w głębi na lewo przejeżdża grupa konnych przez płytką wodę, stojącą wśród niskich brzegów na prawo zaś widać dwie sylwetki jeźdźców wychylające się z pomiędzy drzew. W górze niebo zabielone miękkimi słabo występującymi chmurami. Orzeczenie: Nie znajdujemy w obrazie wyżej opisany powodu, aby poddawać w wątpliwość autentyczność pracy i podpisu Józefa Brandta 1841 – 1914 i obraz ten uznajemy za oryginalną pracę tego artysty.” W świetle aktualnych opinii należy zwrócić uwagę, że jest to jedna z co najmniej kilku replik tematu chętnie podejmowanego przez Brandta. Obraz musiał powstać w ostatnich latach życia Brandta, kiedy wielce popularny, uznany i natychmiast sprzedający wszystkie namalowane obrazy, artysta malował szybko i schematycznie. Jak, dość kategorycznie, pisze Beata Sowińska w monografii „Józef Brandt”, wyd. 1976: "W ostatnim piętnastoleciu twórczości Brandta następuje całkowity upadek jego sztuki. Staje się ona krańcowo powierzchowna i manieryczna. Mimo to rynek wchłania wszystko, co wychodzi z pracowni Brandta. Artysta powiela więc mechanicznie samego siebie. Maluje teraz często w oparciu o fotografie, nie troszcząc się o kompozycję i jakiekolwiek wartości formalne.”

Józef Brandt po ukończeniu Instytutu Szlacheckiego w 1858 r. wyjechał na studia inżynierskie do paryskiej École des Ponts et Chaussess, ale za namową Juliusza Kossaka poświęcił się studiom malarskim. Przez pewien czas uczył się w pracowni L. Cognieta, a także korzystał z porad J. Kossaka i H. Rodakowskiego. W 1862 r. wyjechał do Monachium, gdzie rozpoczął naukę w pracowni F. Adama oraz T. Horschelta, a od 17. 02. 1863 r. studiował w Akademii Monachijskiej, głównie pod kierunkiem K. von. Piloty`ego. W 1869 r. otrzymał medal 1 klasy na międzynarodowej wystawie w Glaspalast, a od 1878 r. był honorowym profesorem Akademii. Na stałe osiadł w Monachium, gdzie w 1866 r. założył pracownię, która skupiała wszystkich przebywających w tym mieście polskich artystów. Od ok. 1875 r. prowadził rodzaj nieurzędowej prywatnej szkoły dla młodych malarzy, głównie Polaków. Monachium opuszczał jedynie w miesiącach letnich, które spędzał w swoim majątku Orońsk pod Radomiem oraz podróżując po Podolu, Wołyniu, Ukrainie i europejskiej części Turcji. Był czynnym działaczem Münchener Kunstverein � w latach 1864 � 1913 był członkiem zwyczajnym tego stowarzyszenia, a w roku 1874 i 1875 był członkiem zarządu. Zdobył ogromne powodzenie wśród publiczności oraz wiele najwyższych odznaczeń i tytułów � w 1891 r. otrzymał wielki złoty medal na międzynarodowej wystawie w Berlinie, od 1875 r. był członkiem berlińskiej Akademii Sztuki, od 1878 r. honorowym profesorem Akademii Bawarskiej, a od 1900 r. członkiem honorowym Akademii Sztuk Pięknych w Pradze. Był przede wszystkim malarzem batalistą. Scenerią przedstawianych przez artystę wydarzeń były najczęściej wschodnie kresy siedemnastowiecznej Rzeczpospolitej, w epoce wojen kozackich i najazdów tatarskich. Główne motywy obrazów artysty to kozacy, Tatarzy, lisowczycy, rycerstwo polskie XVII w., gdzie najważniejszą rolę odgrywały konie w efektownych ruchach i barwne postacie jeźdźców w ferworze walki, także sceny z polowań i hałaśliwych bazarów. Obrazy artysty znajdują się prawie we wszystkich muzeach polskich, a także w zbiorach i kolekcjach prywatnych w Europie i Ameryce.