Wnętrze lasu, 1913 r.

Biografia artystyczna Józefa Guranowskiego tworzy rodzaj romantycznej pętli. Artysta kształcił się początkowo u Adama Malinowskiego, znanego w II połowie XIX wieku dekoratora teatrów warszawskich i wiedeńskich. Twórczość Malinowskiego dzieliła się na dwie gałęzie: oficjalne prace scenograficzne i te bardziej prywatne, przedstawiające pejzaże. Guranowski z kolej, przez prawie całe swoje życie skupiał się na intratnych zamówieniach teatralnych, a pejzażowi i malarstwu pejzażowemu poświęcił się całkowicie dopiero jako człowiek sześćdziesięcioletni. Ten późny zwrot w jego twórczości wydaje się o tyle szczególny, że zdradza rodowód sztuki Guranowskiego. W późnych pracach artysty widać bowiem wpływ innego ważnego warszawskiego malarza - Chrystiana Breslauera. Guranowski zetknął się z nim jeszcze jako młody człowiek. Breslauer, absolwent Akademii w Berlinie i Dusseldorfie wykładał wtedy (tj. w latach sześćdziesiątych XIX wieku) w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych propagując wśród studentów studiowanie natury i wychodzenie w plener.
Chociaż Guranowski zalecenia swoich mistrzów wprowadził w życie późno, nie można uważać go za epigona. "Wnętrze lasu" może być dowodem poświadczającym, że artysta starał się przekroczyć horyzont rysowany przez swoich warszawskich profesorów, a także modnych w połowie wieku barbizończyków, czy gwiazdę rosyjskiego malarstwa, Iwana Szyszkina. Pejzaże Guranowskiego tworzone po 1908 roku zdradzają duże zainteresowanie światłem (wynikłe zapewne ze znajomości sztuki impresjonistów). Artysta często malował scenerie będące wyzwaniem technicznym - takie jak przestrzenie wyrwane jednolitemu oświetleniu dziennego słońca, zakątki zacienione, czy nokturny.